Je zou denken dat de New Yorkse noise-popband A Place To Bury Strangers na twee albums wel een beetje klaar was met zijn verkenningen binnen de hardere gitaarmuziek, maar met Worship weet het trio toch te verrassen. Nog steeds zijn de invloeden van My Bloody Valentine maar vooral The Jesus And Marychain evident, maar door alle feedback heen klinkt nu meer melodie. In Dissolved weet de band je zelfs volledig op het verkeerde been te zetten. Halverwege het nummer opent de grauwe doemsluier zich en hoor je ineens een sprankelend liedje.

De grootste progressie zit 'm in de productie. Hoe allesverzengend hard de band ook te keer lijkt te gaan, het geluid behoudt altijd een zekere transparantie en lichtvoetigheid. A Place To Bury Strangers weet zo toch enige beroering te krijgen in het stilstaande water waar hun grote voorbeeld, The Jesus And Marychain, jaren geleden al in vastliep.