Wonder balanceert op grens tussen melodramatische draak en intelligent drama

Wanneer Auggie in Wonder wordt geïntroduceerd, zit zijn gezicht verstopt onder een enorme ruimtehelm. Niet alleen omdat hij, zoals hij zelf vertelt, gefascineerd is door de ruimte, zoals alle 10-jarige jongens. Maar vooral omdat hij er niet uitziet als alle 10-jarigen: hij werd geboren met gezichtsvervormingen. Zodra hij zijn helm afzet wordt duidelijk wat het gevolg is. Nu, 27 plastisch chirurgische ingrepen later, lopen er nog steeds littekens over zijn gezicht en hangen zijn ogen naar beneden, wat hem iets droefs geeft.

Is het slim of effectbejag, de manier waarop regisseur Stephen Chbosky (The Perks of Being a Wall Flower) de jongen introduceert? Bereidt hij de kijker voor, zodat die eerst een gewone jongen ziet, of bouwt hij diens nieuwsgierigheid naar de mismaaktheid op? Een eenduidig antwoord is er niet en zo balanceert Wonder wel vaker op de grens tussen melodramatische draak en intelligent drama.

In de boekverfilming gaat Auggie voor het eerst naar school , 'als een lam naar de slachtbank', denkt zijn vader. Maar hij is niet de enige die op eigen benen moet leren staan. Ook zijn moeder, die al haar tijd heeft geïnvesteerd in zijn thuisscholing, en zijn wat verwaarloosde zus.

Enorm voordeel is dat de cast bestaat uit charmante acteurs: Julia Roberts als moeder bijvoorbeeld, en Owen Wilson als vader. Alle kindacteurs zijn geweldig, met Jacob Tremblay (het jongetje uit Room), mooi kwetsbaar onder zijn dikke laag protheses, voorop.

De boekverfilming wisselt steeds van vertelperspectief, en gaat erover dat alle mensen uiteindelijk gemankeerd zijn, dat ze zonder kwaad in de zin slechte dingen doen terwijl vriendelijkheid altijd het meeste oplevert. Problemen in deze warme wereld worden snel opgelost en het laatste, ellelange halfuur bestaat vooral uit talloze potentiële einden die allemaal naar tranen hengelen. Het is allemaal zo keurig in Wonder, dat het eigenlijk hoe langer hoe saaier wordt.