‘Women in Troy’ is een intelligente en fascinerende vertelling over mannelijk kwaad ★★★★☆

In het nieuwste werk van de gelauwerde Portugese theatermaker en schrijver Tiago Rodrigues wordt de mannelijke kijk op een oorlogsverhaal verruild voor een feministische. In samenwerking met theatergroep Dood Paard schreef Rodrigues een stuk over de Trojaanse oorlog vanuit het perspectief van mythische personages als Helena en Cassandra. Rodrigues geeft er nog een draai aan door het te verweven met persoonlijke verhalen over de moeders van vier theatermakers: Alesya Andrushevska, Manja Topper, Kuno Bakker en Tomer Pawlicki.

In Women in Troy, as told by our mothers zien we de vier acteurs een kleurrijk kleed breien – een van de weinige manieren waarmee vrouwen door de geschiedenis heen hun protest konden laten blijken. Protest tegen zinloze oorlogen zoals de huidige in Oekraïne, die Rodrigues in een pijnlijk mooie scène oproept door het afscheid van een mannelijke soldaat en zijn gezin op een treinstation te illustreren. De twee zouden volgens de moeder van acteur Pawlicki door kunnen gaan voor de Trojaanse koningszoon Hector en zijn protesterende vrouw Andromache, vertelt Pawlicki.

Minstens zo ontroerend is de manier waarop actrice Topper probeert in te vullen hoe haar moeder, die ze op jonge leeftijd verloor, naar oorlogen zou hebben gekeken. Haar zelfonderzoek mondt uit in een prachtige dialoog met Andrushevska, die de rol van Toppers moeder op zich neemt.

Women in Troy vergt soms wat geduld door het langdurige breien en de lange monologen. Maar de verbluffend rijke tekst van Rodrigues, die naast alle verwijzingen naar oorlog bijvoorbeeld ook de problematische visie op vrouwelijke schoonheid aanstipt (‘women are always to blame’), houdt het publiek in zijn greep. Women in Troy is daarmee een intelligente en fascinerende vertelling door moeders over mannelijk kwaad dat nog altijd bestaat.