Wir Kinder vom Bahnhof Zoo verkoopt zijn boodschap op een moderne, slimme, soms wat overdadige manier ★★★☆☆

Vreemde gewaarwording als ze daar opeens opduiken, in het futuristische startscherm van Amazon Prime, tussen de actiehelden en stripfiguren. Maar ze zijn het echt, de kinderen van ‘Bahnhof Zoo’, in een gelikte, moderne remake. Lezers van een zekere leeftijd herinneren zich uiteraard het boek Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (1978), de geruchtmakende memoires van Berlijns beroemdste tienerjunkie, Christiane F. Het boek werd in Duitsland een bestseller, de verfilming door Ulrich Edel (1981) minstens zo beroemd.

Christiane Felscherinow was 13 jaar toen ze voor het eerst heroïne gebruikte, vanaf haar 14de prostitueerde ze zich om haar verslaving te financieren. De nieuwe serie, geregisseerd door Philipp Kadelbach (Unsere Mütter, unsere Väter) volgt nauwgezet en onbarmhartig haar teloorgang, en die van vijf vrienden, sommige bekend uit het origineel, andere nieuw.

Op het affiche lijkt het alsof die bloedmooie tieners vampiers zijn, of dat ze bovennatuurlijke krachten krijgen na een shot. Ergens klopt dat ook wel: deze kinderen leven ’s nachts, en hun trips lijken, kortstondig, bovennatuurlijke ervaringen. Die momenten zijn fraai visueel vormgegeven: surrealistische sequenties van exploderende kleuren in de diepzee. En ook verder ziet het West-Berlijn van eind jaren zeventig er verrassend aantrekkelijk uit, met mooie mensen in (nu) hippe retro-outfits op gestileerd groezelige stations of in een dampende nachtclub.

De bekoring van het nachtleven wordt zo begrijpelijk onweerstaanbaar. Maar de eerste afleveringen zijn wel erg gepolijst, alsof onze knappe, dauwfrisse protagonisten net van de catwalk zijn geklauterd. Christiane F. meets Gossip Girl.

Dat deed vooral in Duitsland wat wenkbrauwen fronzen. Critici spraken van ‘heroïnechic’, en het verheerlijken van drugsgebruik. Maar die hebben niet doorgekeken. Want in aflevering 3 hebben we de sympathieke hoofdpersonen al meermaals dwangmatig de spuit in een magere arm zien zetten, en als aflevering 5 is aangebroken zien ze er bepaald niet fruitig meer uit: anorectisch, beverig en bleek, met fletse ogen en vlekken in het gezicht.

Dat doen de makers, die zich richten op een jong publiek, eigenlijk wel slim: ze nemen de verleiding serieus, maar tonen gaandeweg meedogenloos waartoe die kan leiden. En dat is niet mis. De wanhoop, het geldgebrek, de beestachtige zucht naar het volgende shot, dat alles maakt zes leuke, lieve kinderen tot verwilderde prooidieren. Vanuit elke schimmige portiek rond de Kurfürstenstrasse wordt op ze gejaagd, door dealers, hoerenlopers, pooiers, pedo’s, en erger. Pogingen om aan die akelige wereld te ontsnappen, en de euforie en troost van de roes gaan hand in hand.

De serie is soms wat schematisch en overdadig: een teloorgang van tieners in primaire kleuren, maar dat past wel bij hun intense gevoelsleven. Elke teleurstelling is catastrofaal, en kan reden zijn voor een terugval. Hier wordt nog weinig verheerlijkt: afkickscènes lijken rechtstreeks afkomstig uit The Excorcist. En gaandeweg raak je zo verknocht aan de personages, knap vertolkt door de innemende jonge acteurs, dat hun lot je niet meer loslaat.

Met een anachronistische soundtrack en een hypermoderne stilering transformeert Kadelbach een tijdgebonden drama tot een universeel inktzwart sprookje over de verleiding en keerzijde van de roes. Dat verhaal kan steeds opnieuw worden verteld.