Winter Nomads

Het is een barre roadtrip naar nergens: Pascal en Carole lopen van bergdorp naar bergdorp, met zo'n achthonderd schapen. Slapen doen ze in tenten, de warmte zoeken ze bij hun honden. Het is een transhumance: de eeuwenoude traditie om schapen de resten te laten grazen van de akkers en weiden om ze op die manier vet te mesten.

Het is informatie die regisseur Manuel von Stürler maar beetje bij beetje geeft in Winter Nomads, die tijdens de European Film Awards de prijs won voor de beste documentaire. Hij doet niet aan interviews of voice-overs: de enige informatie komt van de twee zwijgzame types zelf, die een intrigerend duo vormen.

Feilloos registreert Von Stürler wat ze niet zeggen in gebaren en uitdrukkingen. Verder laat hij vooral het landschap praten, met bergdorpen waarvan de nieuwbouw steeds verder tegen de bergen kleeft.

Dit is natuurlijk een uitstervende bezigheid en het is onmogelijk er tijdens deze hypnotiserende tocht niet nostalgisch naar te kijken. Tegelijkertijd vermijdt Von Stürler, die vier maanden meereisde, valse romantiek: voelbaar guur en koud is het. Een vuur is 'een genot', geen hobbels onder de dekens betekent 'een goed bed' en de sneeuw valt veel eerder dan normaal. 'We hebben het zwaar', zegt Pascal tegen Carole. 'Volgens mij ben je dolgelukkig', antwoordt ze lachend. Ze hebben allebei gelijk.

undefined