Wij zouden het wel weten: onze cultuurtips dit weekend

Beeldende kunst

Obsessions, Brutus, Rotterdam, t/m 29 mei

Nieuw in Rotterdam: expositieruimte Brutus in Rotterdam-West. In een aantal rauwe industriële panden zullen doorlopend tentoonstellingen te zien zijn van gevestigde namen en opkomend talent uit binnen- en buitenland. De eerste tentoonstelling in dit nieuwe initiatief van Atelier van Lieshout (AVL) heet Obsessions. De kunstenaars kregen carte blanche om te experimenteren en de nieuwe kunstruimte naar hun hand te zetten. Dat leidde tot een confronterende film van L.A. Raeven, ingetogen sculpturen van Alexandra Phillips en een duistere ziekenboeg van Atelier van Lieshout. Volgens Joep van Lieshout van AVL is het de obsessieve manier van werken die de kunstenaars verbindt. ‘Ik ben zelf iemand die zich vol passie in het werk stort en nergens voor terugdeinst. Dat compromisloze zit in het dna van Brutus en in het dna van de kunstenaars die je hier kunt zien, nu en in de toekomst.’

Muziektheater

Matthäus-Passion met poppen, 30 maart t/m 15 april

Vanwege het coronavirus was het twee jaar stil rond Pasen. Maar met ruim tweehonderd uitvoeringen van Bachs Matthäus- en Johannes-Passion barst de passiecultus dit jaar weer in volle hevigheid los. Het Nederlands Blazers Ensemble, bekend van het avontuurlijke nieuwjaarsconcert, voegt er zelfs een nieuwe loot aan toe. Her en der in het land klinkt een Matthäus met poppenspelers en dansers, die worden geleverd door de Duda Paiva Company uit Amersfoort. De jonge componist Arjan Linker schreef een speciaal, compact muziekarrangement. Op Golgotha, de heuvel bij Jeruzalem waar Jezus wordt gekruisigd en sterft, introduceert hij instrumenten als de Turkse rietfluit en de intens melancholieke duduk. Voor beroemde aria’s als Erbarme dich treden de sopraan Claron McFadden en de bariton Rick Zwart aan. Sympathiek: voor de koorgedeelten (O Haupt voll Blut und Wunden) recruteert het Nederlands Blazers Ensemble amateurkoren op locatie.

Theater

Festival Lieve Stad, Internationaal Theater Amsterdam, 25 maart t/m 3 april

Het was even zoeken sinds de eerste, ietwat gratuite editie in 2017, maar het lijkt erop dat festival Lieve Stad met deze vierde editie zijn vorm heeft gevonden. Het programma, ontwikkeld in samenwerking met de Meervaart, is in elk geval interessant genoeg. Negen voorstellingen plus een uitgebreid randprogramma presenteert Lieve Stad, het festival dat een ode wil zijn aan de stad en alle Amsterdammers, en een breed en divers publiek naar de Stadsschouwburg wil lokken.

Op het programma staan onder meer muziek van trompettist Michael Varekamp en spoken word van Smita James, de dansvoorstelling Nomad van choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui en de voorstelling X Y WE van Marleen Hendrickx over intersekse personen. Veelbelovend lijkt ook de productie Hier zijn we koningen, waarin dichter en muzikant Lisette Ma Neza haar krachten bundelt met Het Zuidelijk Toneel en regisseur Ira Kip, om haar eigen verzwegen geschiedenis te vertellen: over de genocide in Rwanda en de verpletterende stilte daarna.

Film

The Velvet Queen (Marie Amiguet, Vincent Munier)

The Velvet Queen, een documentaire van natuurfotograaf Vincent Munier en regisseur en partner Marie Amiguet, verplaatst het publiek in de vorsende fotografenblik. Muniers oeuvre is zo ontzagwekkend omdat het dier en landschap volmaakt met elkaar in verhouding brengt, en in The Velvet Queen zie je welke meditatieve discipline daarvoor nodig is. Munier, die naast zijn fotografische werk onder meer een tv-documentaire over de Ethiopische wolf maakte, is bijzonder bedreven in de kunst van het spotten: urenlang kan hij in het gras liggen, turend door zijn verrekijker of telelens. Hij is duidelijk in zijn natuurlijke habitat terwijl hij doodstil de horizon afspeurt.

De Franse reisschrijver Sylvan Tesson werd door Munier uitgenodigd om hem te vergezellen op een expeditie die hij normaal gesproken in zijn eentje zou hebben ondernomen: de zoektocht naar de Tibetaanse sneeuwpanter in het Tibetaanse hooggebergte. De film is extra ontwapenend door de kalme harmonie tussen de mannen, waarbij Tesson zich opstelt als leerling. De magie gutst van het (bij voorkeur zo groot mogelijke) scherm in de film, die onder meer de César (de Franse Oscar) voor beste documentaire won. De close-ups van donzige vogelsilhouetjes zijn haast zo magnifiek als de beelden (en foto’s) van een vos die het leger van een fluithaas induikt. Maar ook de voorbijtrekkende hertenkudde, gadegeslagen terwijl de ochtendzon oplicht in hun ademwolken, is indrukwekkend. De geschenken zijn groot, als je eenmaal oplet en kijkt.