Werkende moeders verdienen betere ambassadeurs dan de incoherente draken uit Workin’ Moms

Zijn vrouwen die ervoor kiezen in deeltijd te werken verwende prinsesjes die de emancipatie dwarsbomen, of is het begrijpelijk dat zo veel vrouwen bedanken voor de dubbele belasting van carrière, gezin en huishouden? Onlangs discussieerden Asha ten Broeke en Heleen Mees erover in hun columns in de Volkskrant. Met hun stukken in mijn achterhoofd klikte ik op het Canadese Workin’ Moms, de Netflix-komedie over vier kersverse moeders die weer fulltime aan de bak gaan. Spoiler: veel wijzer werd ik niet.

De eerste aflevering opent met zes blote tieten, die volgens de moms te laag zijn gaan hangen door de borstvoeding. Ze tillen hun borsten even op naar hun vroegere niveau, als demonstratie aan de andere vrouwen in de moederpraatgroep. Zodat u vast weet: Workin’ Moms is heel erg real. Volgens Catherine Reitman, bedenker en ster van de fictieserie die in Canada al een derde seizoen heeft, is het moederschap namelijk een vernederende, genante toestand.

Dus lekt haar personage Kate moedermelk op haar eerste werkdag aan een vergadertafel. Genant! Tijdens haar zwangerschapsverlof is er een nieuwe collega bij het reclamebureau gekomen, de ambitieuze Mo, al net zo’n alfaman als Kates andere collega’s. Meteen op dag 1 wordt Kate gepolst voor de gedroomde promotie, waarvoor ze drie maanden weg zal zijn van haar baby. De enige concurrentie: Mo natuurlijk, die in elke zin benadrukt hoe kinderloos en bereid tot overwerken hij is. Kate: ‘Ik kan bijna niet uitleggen hoe vreemd het is om op de toppen van mijn kunnen zwanger te worden.’ Mo’s antwoord: ‘Het enige wat mij uit dit gebouw kan houden, zou een brand zijn.’ Logisch.

Telkens als Kate op haar werk met Mo moet wedijveren, belt de nanny. Kate neemt dan niet gewoon op, ze legt liever eerst nerveus uit dat het de nanny is. Stilte aan de vergadertafel. Genant! Als Kate toch opneemt en de gang inloopt, pikt Mo haar stoel in. Als u nog niet begreep dat de working mom altijd een treetje zakt op de carrièreladder, dan wordt het verderop in de serie nog een paar keer uitgelegd.

In Workin’ Moms komen boeiende onderwerpen aan bod. Zoals de postnatale depressie van makelaar Frankie en het seksloze huwelijk van programmeur Jenny. Die thema’s blijken niet meer dan haakjes voor grappen. Zo slaat Jenny in de kolfkamer aan het masturberen. Heel real allemaal, maar dan gaat de deur open. De stagiair. Genant! De moms doen zo veel onlogische dingen voor komisch effect, dat het onmogelijk wordt om sympathie voor hen te voelen.

Waarom de vrouwen nog naar de moederpraatgroep komen? Geen idee. Ze maken elkaar voortdurend uit voor rotte vis. Vooral fulltimemoeder Alicia moet het ontgelden. Over vrouwen als zij gaat Workin’ Moms niet. Ook niet over de Filippijnse nanny, die in een bijzin voor iets onzinnigs wordt ontslagen. Workin’ Moms gaat over de vrouw die de nanny met gemak kan betalen. Die andere vrouwen zijn misschien interessanter.

Werkende moeders verdienen betere ambassadeurs dan dit stel incoherente draken. Je zou hopen dat een moeder die met d’r poten in de poepluiers staat het onderwerp aangaat, maar zij heeft waarschijnlijk geen tijd.