Wat heeft pianist Alexandre Kantorow een bloedmooie aanslag ★★★★☆

In het Concertgebouw in Amsterdam hangt zaterdagavond als het concert begint het repetitiegordijn nog half naar beneden. Het gordijn is bedoeld om de galm te reduceren. Foutje? Misschien draagt het wel bij aan de transparantie van de klank van het orkest, want daarmee zit het in Tsjaikovski’s op Romeo en Julia gebaseerde fantasie-ouverture wel goed.

Dat orkest is het Nationaal Orkest van België, dat tegenwoordig door het leven gaat als Belgian National Orchestra – de taalstrijd is zowel door Frans- als Nederlandstaligen verloren. Dirigent is Nederlander Antony Hermus, die op het laatste moment is ingevallen bij het orkest waarvan hij vanaf komend seizoen chef is. Voor het Tweede pianoconcert van Liszt had hij maar een uurtje tijd om te werken met de solist, de 25-jarige Fransman Alexandre Kantorow.

Gelukkig kent Kantorow dat gekke stuk nogal goed: hij maakte in 2016 een fenomenale opname met Tapiola Sinfonietta (en zijn vader als dirigent). Zo veel orkestrale energie krijgt Kantorow van de Belgen niet terug, maar ook op 95 procent biedt Liszt meer dan genoeg spektakel. En jee, wat heeft Kantorow een bloedmooie aanslag. Als de cellist aan zijn iets te vibratorijke solo begint, denk je: speel er nou toch niet doorheen, de begeleidende pianoakkoorden zijn volmaakt.

In Mendelssohns Italiaanse symfonie scoort het orkest hoger op afwerking en durf. Het tweede deel is echt heel goed. Hermus laat het orkest strak, maar niet klein spelen. Lekkere fluiten. Het slotdeel is wild als een rit door Napels waarin alle auto’s op elkaar lijken te botsen, maar uiteindelijk niemand ook maar een krasje heeft. Zo doen we dat.