Wat blijkt: De Les van Ionesco, over de terreur van taal en de honger naar kennis, is actueler dan ooit ★★★★☆

Zeventig jaar geleden schreef Eugène Ionesco de absurdistische eenakter De Les en vanaf 1957 wordt Le Leçon (1951) iedere weekdag (!) gespeeld in het intiemeThéâtre de la Huchette in Parijs. Behalve nu, tijdens de coronacrisis. Dus pakken Bram van der Vlugt, Sarah Bannier en Charlie Yntema die handschoen op en spelen deze zomer, buiten onder tentdoek, in regie van Bruun Kuijt een levendige, muzikale versie van deze klassieker uit de oertijd van ‘het theater van de spot’.

Wat blijkt: dit stuk over de terreur van taal en de honger naar macht en kennis lijkt actueler dan ooit. Een jonge leerling belt voor bijles aan bij een beroemde, bejaarde professor. Maar ondanks haar wilskracht raakt ze verstrikt in zijn web van weetjes en onvoorspelbare machtsspel. Langzaam verstijft ze. Hoezo, vernederende coach en kwetsbare trainee?

Bannier (29) is in haar ruiten plooirokje een sprankelend open en hongerige leerling. Alles zuigt ze gretig op, over het meervoud van het enkelvoud in alle talen en de herinnering als vijand van de wiskunde. Van der Vlugt (86!), met lange grijze lokken en gestreepte stropdas, maakt van de erudiete docent een wispelturig heerschap dat bijna ten prooi valt aan zijn eigen opwinding. Ondanks waarschuwingen van huishoudster Marie (Yntema) transformeert hij in een messenwerper. Op band klinken nijdige sissers, ploffers en sinistere flarden die vreemd genoeg herinneren aan Vivaldi’s Vier jaargetijden (elektronische compositie: Floris van der Vlugt).

En zo eindigt dit muzikale kleinood, bedoeld voor de afgelaste, rondreizende Parade, in een onheilspellend dansje. Bij goed weer walsen ze vandaag en morgen door tijdens de Keizer Carrousel in Amsterdam-West.