Waarom is tennis de leukste kijksport?

1. Tennis laat zich alleen kijken

Afgezet tegen een wat eenvoudiger te begrijpen sport als voetbal, leent tennis kijken zich minder voor een kroeg met vrienden en pullen bier. Een tenniswedstrijd duurt langer, komt minder explosief op gang en kent minder hevige spanningsbogen. Plannen met vrienden kan problematisch zijn, doordat je nooit kunt voorspellen hoe lang wedstrijden duren.

Een tenniswedstrijd is daarom bijzonder geschikt voor alleen kijken in de huiskamer. Oneerbiedig gezegd kun je een partij perfect op de achtergrond aanzetten, met het karakteristieke 'pok'-geluid van de bal, het redelijk spaarzame commentaar en het beschaafd klappende publiek.

De alleenkijker wisselt zijn momenten af: als het spannend wordt, pakt hij de belangrijke punten mee, tussendoor is genoeg tijd voor het huishouden.

2. Verrassingen liggen altijd op de loer

Áls je het potje dan gaat kijken, kun je zeker bij een toernooi als Wimbledon voor grote verrassingen komen te staan. Precies vijf jaar geleden zetten subtoppers John Isner en Nicolas Mahut de tenniswereld op zijn kop door een wedstrijd van 11 uur (!) te spelen. De partij werd een klassieker en was als een bokswedstrijd, waarin een knock-out beslissend kan zijn, maar waarin twee mannen urenlang domweg op hun benen blijven staan.

De volgende, onmogelijke eindstand kwam op het bord: 6-4, 3-6, 6-7, 7-6 en 70-68 voor Isner. Epische tenniswedstrijden ontstaan uit het niets. Op die verrassingen, vijfsetters die zorgen voor een snellere hartslag, hoopt de tenniskijker.

3. De tenniskijker ziet het beter dan de speler

Op het scherm komt tennis over als een overzichtelijke, schematische sport. De talrijke statistieken versterken dat beeld. Met animaties over de plaatsing van de service of de return krijgt de kijker beter inzicht in tactieken van de spelers. Hoe vaak wordt de zwakke slag van een tegenstander opgezocht? En hoe frequent slaat een speler toe op bijvoorbeeld een breakpoint? Zo komt de kijker erachter hoe een speler zich houdt op de belangrijke momenten. Deze informatie maakt dat de tenniskijker een wedstrijd kan doorgronden, soms misschien zelfs beter dan de spelers zelf.

4. De tenniskijker herkent de emotionele achtbaan

Voor ieder punt moet een speler er weer staan, dus de teleurstelling over een fout geslagen bal vormt het grootste gevaar. Wie zelf eens een partij heeft gespeeld, ook al is dat op het laagste amateurniveau, herkent de emotionele achtbaan waarin tennissers terechtkomen.

Elke speler heeft momenten van mentale weerloosheid, vaak minutieus in beeld gebracht met lange close-ups en slow-motionbeelden. Bij weinig sporten komen die momenten beter in beeld dan bij tennis. Neem de nukkige Schot Andy Murray, elk jaar op Wimbledon weer de hoop van de Britten (en de man die acteur Kevin Spacey tot een van zijn grootste fans mag rekenen). Murray, Wimbledonkampioen van 2013 en vandaag tegenstander van Robin Haase, lijkt met zijn openlijke gevloek en getier vaker een gevecht met zichzelf te leveren dan met zijn tegenstander.

Een beruchte en vaak bij tennis gebruikte term is choken, het door spanning falen op een belangrijk moment. Iedere tennisser vecht tegen deze faalmomenten. De choker lijdt en juist dat maakt de kijkervaring prikkelend. Een beroemd voorbeeld is de Wimbledonfinale tussen Jana Novotna en Steffi Graf uit 1993, waarin underdog Novotna bij een 4-1-voorsprong in de derde set volledig verkrampte en haar titel verspeelde.

5. Rivaliteit leidt tot extra spanning

Tennissers voeren een 1-tegen-1-gevecht en rivaliteit speelt, net als bij boksen, een prominente rol. Het mannencircuit kent de laatste tien jaar een enorme diversiteit aan persoonlijkheden. De vier absolute wereldsterren zijn Roger Federer, Rafael Nadal, Novak Djokovic en Andy Murray. Al hun onderlinge wedstrijden zijn mini-oorlogen. Voor de tenniskijker de taak om partij te kiezen.

De ene kijker identificeert zich met de gracieuze, posh spelende Federer. Geen speler beheerst de sport technisch zo goed als de Zwitser: de manier waarop hij als een balletdanser over de baan beweegt, gecombineerd met zijn techniek, maken dat miljoenen kijkers naar zijn spel worden toegezogen.

De ander herkent zichzelf eerder in de linkshandige krachtpatser en harde werker Nadal. Of in Djokovic, een op de baan expressieve, soms humoristische Serviër, die zijn tegenstanders met snel genomen ballen op geniale wijze weet te neutraliseren.

Voordat Djokovic en Nadal vochten om de tennishegemonie, maakten Federer en Nadal de dienst uit, met als hoogtepunt hun legendarische Wimbledonfinale in 2008. In het bijna-donker besliste Nadal het duel met 9-7 in de vijfde set. John McEnroe riep de partij uit tot mooiste tenniswedstrijd uit de geschiedenis.