Vrouwen op de rand van een zenuwinzinking klopt van begin tot eind: een vocaal ijzersterke cast en een zalig klinkende liveband ★★★★

In de bonte Spaanse komedie Mujeres al borde de un ataque de nervios (Women on the Verge of a Nervous Breakdown) komen vijf vrouwen in crisissituatie samen in het appartement van B-actrice Pepa, die zwaar in mineur is nadat zij is gedumpt door haar minnaar Iván. De film was in 1988 de internationale doorbraak van regisseur Pedro Almodóvar, die in zijn beginjaren – Spanje was nog maar net bevrijd van dictator Franco – behoorlijk subversief was met zijn kleurrijke films vol sterke vrouwen en seksuele vrijheden.

In 2010 werd in New York een musicalbewerking van de film gemaakt, met sterke songs van David Yazbek, een prominent musicalcomponist die uitblinkt in neurotische, jazzy composities en bovendien een specialist is in filmbewerkingen (The Full Monty, Tootsie). Het gezelschap De Kernploeg van Erwin Aarts brengt deze zomer nu in een klein, maar aangenaam theaterzaaltje in de Amsterdamse Pijp de eerste Nederlandse versie van Vrouwen op de rand van een zenuwinzinking.

Na het veelbelovende A New Brain (2017) en She Loves Me (2018) is dit hun beste productie tot nu toe geworden. Deze voorstelling klopt van begin tot eind: een vocaal ijzersterke cast, een zalig klinkende liveband vol Spaans temperament onder leiding van Rosite van der Woude en een eenvoudige, maar interessante enscenering van regisseur Benno Hoogveld, waarin wordt gedold met antwoordapparaten en telefoonsnoeren – we zijn immers in het Madrid van 1987, wat ook al blijkt uit de geinige jarentachtigoutfits en kapsels van de acteurs.

Almodóvar staat bekend om zijn sterke vrouwenrollen en deze show levert er maar liefst vijf. Van dat gegeven wordt dankbaar gebruik gemaakt door onder anderen Willemijn Verkaik, die ook al in de Londense versie van deze musical speelde en zich zichtbaar thuisvoelt in de rol van Pepa. Verkaik maakt de hoofdpersoon afwisselend kwetsbaar en krachtig, en geeft haar ook zelfspot mee als zij tv-reclames opneemt voor ‘gazpacho-to-go’.

Lone van Roosendaal maakt een heerlijk absurde creatie van Lucía, een verlaten oudere vrouw die haar ex Iván twintig jaar na dato alsnog voor de rechter wil slepen. Cystine Carreon werkt zich als vriendin Candela in de nesten door met een terrorist naar bed te gaan. Vervolgens mag zij zich wagen aan het lied ‘Model Behavior’, een razendsnel musicalnummer waarin Candela wanhopig probeert haar vriendin Pepa te bellen, zij haar antwoordapparaat 27 keer inspreekt en langzaam gek wordt. De soepele vertaling van Florus van Rooijen geeft Carreon de mogelijkheid te schitteren, en zij grijpt haar moment. Wie ook zeker niet onvermeld mag blijven is Dick Cohen, die geestig over het toneel raast om talloze bijrolletjes te spelen, van de taxichauffeur tot de politieagent.

Op het verhaal zou je kunnen aanmerken dat de vrouwen hun geluk wel héél erg laten afhangen van de gunsten van een enkele man, zonder dat precies duidelijk wordt wat deze gladde Iván (gespeeld door Edwin Jonker, die maar weinig tekst heeft gekregen) nu zo onontkoombaar maakt. Met de blik van 2019 is het jammer dat het verhaal in de tweede helft niet een nog overtuigender feministische afslag neemt. Tegelijkertijd is dit alles duidelijk in de jaren tachtig gesitueerd en brengen de acteurs ook volop knipogen aan in hun spel, zodat het geen belemmering vormt om te genieten van deze geestige, swingende musical van topkwaliteit.