VROLIJK EERBETOON AAN BUÑUEL
Met zichtbare tegenzin komt Séverine Serizy haar afspraak met Henri Husson na. Ze heeft ingestemd met een etentje met haar vroegere kennis op één voorwaarde: dat hij haar verlost van de onzekerheid waarin ze al bijna veertig jaar leeft....
Belle toujours is Manoel de Oliveira’s eerbetoon aan Belle de jour. De liefhebbers van Luis Buñuels klassieker kunnen gerust zijn: de 98-jarige Portugese regisseur is er niet op uit om herinneringen te bezoedelen of mysteries te ontkrachten. Zijn film is geen vervolg, en geeft geen antwoorden op de vragen die Buñuel met opzet onbeantwoord liet – hoe graag Séverine dat ook zou willen.
De Oliveira geeft zijn eigen draai aan de geschiedenis. Een toevallige ontmoeting tussen Husson (opnieuw gespeeld door Michel Piccoli) en Séverine (niet Catherine Deneuve, maar Bulle Ogier) levert stof voor een plagerig spel tussen de twee oude bekenden. Veertig jaar eerder leefde zij als prostituee haar sadomasochistische fantasieën uit. Hij kende haar geheim en beweerde een vriend te zijn van haar man.
Het gaat over ouderdom en herinnering, over verandering en groei. Séverine is niet meer de vrouw die zij ooit was. Ze denkt erover om het klooster in te gaan. Henri Husson, die teert op herinneringen en nog altijd geïntrigeerd is door vrouwelijk schoon, is wel dezelfde gebleven: een intrigant die gedijt op de moeilijkheden van anderen, maar zelf op veilige afstand blijft.
Met zijn licht absurdistische terzijdes verwijst Belle toujours regelmatig naar de film van Buñuel, zonder te sterk op dit voorbeeld te leunen. De Oliveira maakte een even vrolijk als bedachtzaam postscriptum, dat ook op eigen benen kan staan. PK
