Voor de Propellerheads is een podium wel erg groot

Propellerheads. Melkweg, Amsterdam.

In de videoclip van History Repeating is Bassey het onbetwiste middelpunt. De twee muzikanten die haar begeleiden op drums, keyboards en draaifafels vallen in het niet bij haar stralende verschijning.

Maar diezelfde twee muzikanten moesten het samen alleen zien te redden op het podium van de Melkweg: Will White afwisselend achter drums en draaitafels, Alex Gifford op keyboards, die hij af en toe verruilde voor draaitafels en basgitaar.

Juist omdat het duo, in tegenstelling tot veel elektronische bands, ook werkelijk een instrument beroerde op het podium, oogde Propellerheads bijna als een band. Bijna, want het had wel iets onafs, twee muzikanten verdwaald op zo'n groot podium, alsof de andere bandleden al naar de kleedkamers waren vertrokken.

Ooit moet het een goed idee zijn geweest, zo'n losse, ongedwongen aanpak, waarbij Gifford en White voortdurend van instrument wisselen, en steeds even een solo weggeven. Maar een vrijblijvende big beat-groep, die af en toe op het podium staat, zijn ze sinds een paar maanden niet meer.

Door het succes van het op het kleine, onafhankelijke Wall Of Sound-label verschenen debuutalbum Decksandrumsandrockandroll en de single History Repeating drongen Propellerheads recent door tot de eredivisie van de elektronische bands. Dan mag je toch iets meer verwachten van een concert. Want hoewel het duo zijn handen vol had, werd het - juist door de voortdurende wisselingen - pijnlijk duidelijk dat het grootste deel van de muziek op tape stond.

White drumde strak mee met de klinkende beats, maar als hij achter zijn drumstel vandaan kwam, denderde de groove even stevig verder. Gifford, die jarenlang saxofonist was bij The Stranglers en daarna keyboard-frontman bij concerten van The Grid, leverde een essentiëlere bijdrage aan de live-sound met een hele reeks vette soli op zijn (imitatie) Hammond-orgel. Soepel, swingend en bij vlagen virtuoos, liet hij er geen twijfel over bestaan dat hij een van de beste instrumentalisten is van de nieuwe elektronische generatie.

Toegegeven: ook een groep als The Chemical Brothers maakt gebruik van een tape, en levert feitelijk nog minder 'echte' bijdragen aan de uiteindelijke sound, maar het live-repertoire van die groep is beduidend dynamischer. Propellerheads beperkten zich tot lang uitgesponnen grooves rond thema's van nummers als Take California, dat minstens de eerste twintig minuten van het concert in beslag nam.

Maar hoe meeslepend en funky de groove ook was, zulke lange jazzy orgelsoli gaven Propellerheads ook iets van een pauzeband in een cocktailbar. Het is muziek waar je op een dansvloer lekker in kunt verdwijnen, maar van dansen kon in de stampvolle, meer dan uitverkochte Melkweg geen sprake zijn.

Wat er overbleef was staren naar het podium, waar eigenlijk te weinig was te zien om geboeid te blijven. Misschien moeten ze volgende keer toch maar proberen Shirley Bassey over te halen om mee te komen.

Gert van Veen