Vol superheldenfilmclichés die je hoopte niet te zien

'Toen Superman door de lucht vloog, veranderde de wereld', zegt een overheidsmannetje in Suicide Squad. 'En sinds hij niet meer door de lucht vliegt, is de wereld opnieuw veranderd.'

Zie daar de status quo in de superheldenwereld van DC Comics, waar het leven vergeleken met concurrent Marvel toch al zo zwaarmoedig is: afgelopen maart bracht dit universum ons de meest verguisde superheldenfilm van het jaar, met de logge titanenstrijd Batman v Superman: Dawn of Justice. Het ontbreken van rechtschapen helden staat in Suicide Squad in elk geval niet garant voor een nieuw, ruim twee uur durende somberte. Integendeel.

Het gat dat werd achtergelaten door Superman en Batman (die laatste heeft hier toch nog een rolletje) wordt door het bestuur van de New York-achtige fantasiestad Gotham City in het geheim opgevuld met een team superslechteriken. Voor de niet-stripfanaat zijn dat vrij onbekende figuren: van huurmoordenaar Deadshot (Will Smith), de gemuteerde kannibaal Killer Croc (Adewale Akinnuoye-Agbaje) en de vuurschietende Diablo (Jay Hernandez) tot de door een bovennatuurlijke entiteit bezeten archeologe June (topmodel Cara Delevingne) en de psychotische ex-psychiater Harley Quinn (Margot Robbie), die ooit als een blok viel voor Batmans beruchtste vijand The Joker (Jared Leto).

Regisseur David Ayer, die met zijn tank/oorlogsfilm Fury aantoonde uitstekend met een ensemblecast uit de voeten te kunnen, brengt zijn overvolle cocktail tijdens het sterke eerste halfuur van Suicide Squad kundig op smaak. Hij introduceert zijn antihelden in korte, treffende scènes, doopt het geheel onder in tintelende, neonachtige kleuren en levert daarmee sluitend bewijs dat niet elke stripverfilming hetzelfde hoeft te ogen.

De gekte sluimert en broeit, vooral in de momenten tussen de heerlijk losjes spelende Robbie en de als een gewond roofdier snurk-grommende Leto. Zijn Joker kan weliswaar niet tippen aan de werkelijk verontrustende versie van Heath Ledger in The Dark Knight, maar alsnog tilt-ie met zijn gevaarlijke, onvoorspelbare verschijning elke scène op. Het spelplezier is zichtbaar - vooral op dat vlak maakt Ayers film het broodnodige goed voor het imago van DC Comics.

Superheldenfilmclichés

Opvallend genoeg slaagt Ayer er niet in zijn kleurrijke premisse een passend vervolg te geven. Het kwaad dat de squad dient te bestrijden is onbegrijpelijk suf en goedkoop verbeeld, het willekeurige samenraapsel van postmodern bedoelde popliedjes (Eminem, The White Stripes) irriteert snel en de scène waarin dreigend boven de stad zwevend puin voor apocalyptische grandeur moet zorgen, is exact het superheldenfilmcliché dat je in deze film niet hoopte te zien.

En dan verdwijnt The Joker halverwege de film ook nog zomaar uit beeld - en met hem de eigen smoel van Suicide Squad. Alsof de studio, die Ayer na de kritiek op Batman v Superman terugstuurde voor enkele reshoots, het oorspronkelijke dwarse karakter van het verhaal toch niet aandurfde.

Het geheel hinkt te veel op die twee gedachten om te beklijven. Maar het eerste halfuur biedt hoop.