Vier jaargetijden in een voortrazende choreografie oogt rustig en helder ★★★★☆

Het is alsof componist Max Richter wisselende gewichten hangt aan de Vier Jaargetijden, in zijn bewerking van de overbekende compositie van Antonio Vivaldi. In de vertolking door Het Balletorkest, met als gastviolist een furieus en scherp solerende Isabelle van Keulen, krijgen de bekende Vivaldi-thema’s een donkere, soms dreigende ondertoon, meestal van andere strijkers, een enkele keer van elektronica op band. Samen pakt dat krachtig uit. Alsof je alle weersoorten door de lucht ziet jagen, zo klinkt deze vertolking onder leiding van dirigent Marzio Conti.

De Brit David Dawson beantwoordt die jachtige spanning met een voortrazende choreografie, vol wegrennende en weggesleepte dansers, gehuld in strakke lycra’s, van nachtblauw en bruin, tot donkerrood en paars. En toch maakt alle beweeglijkheid een rustige, bijna heldere indruk. Zo snel als de dertien formaties in elkaar overgaan – de dansers krijgen nauwelijks tijd de spot op zich te vestigen – zo gestaag en beheerst wisselen de geometrische decorstukken van plaats en lichtkleur. Met de abstractie van vier oplichtende basisfiguren (driehoek, vierkant, lijn en cirkel) kanaliseert het toneelbeeld alle dynamiek binnen een helder kader. Bovendien weten de dansers hun flow verschillend in te kleuren, bijvoorbeeld met een vleug verlangen, vrolijkheid, melancholie, veerkracht of ijle breekbaarheid. Meest in het oog springt de aftocht in drie duetten, waarbij achterwaarts lopende mannen vrouwen horizontaal liften. Sterk staaltje vertrouwen.

Dit Holland Festival-programma Four Seasons opent met de Europese première van The Two of Us van Dawsons generatie- en landgenoot Christopher Wheeldon, op vier songs van Joni Mitchell. Gelukkig geven eerste solisten Anna Tsygankova en Constantine Allen met hun intens doorleefde vertolking de nodige pit aan dit nogal lieflijke, tere liefdesduet in babyroze en babyblauw nachtgoed.