Verbijsterende seks in als droom voelende ervaring
De seksscènes zijn onvergetelijk en eigenlijk niet te bevatten. Ook je eigen brein wordt langzaam maar zeker door de octopus gepenetreerd.
'Het is het mooiste wat je ooit in je leven zult zien.' Véronica meent wat ze zegt, wanneer ze vaagjes vertelt over de geheime, bepaald niet menselijke minnaar die ze regelmatig treft, in een boerenschuur vlak bij haar woonplaats Guanjuato, een van de gewelddadigste steden van Mexico. Een octopus-achtig wezen is het, ooit op aarde gecrasht en tegenwoordig verzorgd door twee kruidenthee brouwende oudjes. Iedereen die zich in de schuur waagt, staat een extatische penetratie te wachten: via de vagina, de mond, de aars, alles tegelijk.
Véronica (Simone Bucio) blijft terugkeren naar het wezen, ondanks de gevaren, smachtend naar die bizarre geslachtsgemeenschap. Kijk naar haar gelukzalige maar gesloopte oogopslag, wanneer ze zich in La región salvaje wellicht voor het laatst door het schepsel laat nemen: dit is seks die alle grenzen uitwist en daardoorextreem verslavend werkt.
La región salvaje
Horror
Regie Amat Escalante
Met Simone Bucio, Jesús Meza, Eden Villavicencio, Ruth Ramos
100 min., in 8 zalen.
Een verrassende wending in het oeuvre van schrijver-regisseur Amat Escalante. Op een enkel ogenblik na - de man die in debuutfilm Sangre (2005) over het water loopt - bleef Escalante tot dusver dicht bij de door drugs en geweld gegijzelde Mexicaanse werkelijkheid: de scène uit Cannes-prijswinnaar Heli (2013) waarin kartel-leden iemands penis frontaal in brand steken, laat zich na één keer kijken onmogelijk uit het geheugen wissen.
La región salvaje, op het filmfestival van Venetië bekroond met de regieprijs, bevat onvergetelijke beelden van een andere, bijna onwereldse orde. Niet dat Escalante en co-scenarist Gibrán Portela het echte Mexico vergeten. Het monstergegeven haakt aan een tweede verhaallijn, rond de opzichtig homofobe Ángel (Jesús Meza) die zijn vrouw Alejandra (Ruth Ramos) als lustobject behandelt en vreemdgaat met zijn zwager (Eden Villavicencio). De seksoctopus blijkt een omfloerste metafoor voor alles wat in het land wordt onderdrukt of wat heimelijk gebeurt.
Nogal vreemd
Amat Escalante ontleedt in zijn nieuwste horrorfilm de Mexicaanse samenleving op sublieme wijze: aan de hand van een wellustige octopus. Lees hier het interview met de cineast (+).
Dan is La región salvaje op een minder simpel te interpreteren niveau het sterkst. Wanneer Escalante en cameraman Manuel Alberto Claro lange, zwevende opnamen maken door de mist of door gure steegjes, wanneer de soundtrack buldert en sleept, weet je nooit wat je te wachten staat. Een kruising tussen Ridley Scotts Alien, Tarkovsky's Stalker en De griezelverhalen van H.P. Lovecraft lijkt de film soms. Door de associatieve stijl ontdek je overal tentakels: in de wortels van een boom, in wiegende algen, in de slang die steekt uit de keel van een comateuze ziekenhuispatiënt.
Een als een droom voelende ervaring levert dat op, waarbij ook je eigen brein langzaam door Escalantes monster wordt gepenetreerd. Helder denken is er dan niet meer bij. Hypnotiserend, die orgastisch om vrouwenlijven krullende tentakelcreatuur - een directe hommage aan Andrzej Zulawski's klassieker Possession (1981); zo mogelijk nog maffer is de scène waarin Escalante zijn persoonlijke, duistere wellustige visie op de hof van Eden toont. In het onbevattelijke La región salvaje geven duidelijk niet alleen mensen en aliens zich over aan verbijsterende seks.
