Van mij en van jou

Als je dood bent

ben je stil

dan is er niks meer wat je wil

dan kun je nooit meer wakker zijn

je hoeft geen pleisters meer

geen prikken en geen pillen

nooit meer tranen

nooit meer pijn

misschien is de dood wel fijn

Kinderdichten zijn hoogst zelden het bespreken waard. Maar áls ze het zijn, dan zegt een citaat veel meer dan een recensie. Dat geldt zeker voor de verbluffend geïllustreerde vrije verzen in Van mij en van jou van Hans en Monique Hagen.

Dit vruchtbare dichtersduo werkt al jaren samen, maar brak pas echt door met Jij bent de liefste (Querido, 2000). En dat kan bijna niet anders dan te maken hebben met de gulle ruimte die hun vaste illustrator Marit Törnqvist kreeg om per gedicht een peperdure kleurenspread te vullen, in plaats van zwart-wit paginaatjes die de gedichten én de plaatjes geen recht deden.

Ineens was daar die perfecte mengverhouding tussen woord en beeld. Niet dat de poëzie zelf sterk veranderde: het duo heeft sinds hun debuut in Daar komt de tijger (Van Goor, 1988) een eigen stijl gehad, met een sterk maar ongedwongen ritme en rijm dat altijd exact op het goede moment komt.

Ook in Van mij en van jou leveren de Hagens weer vakwerk. En het knappe is: het blíjven kindergedichten. Hun poëzie is nergens te gemakkelijk, maar ook nergens te bedacht. De woorden worden er nooit voor de subsidiecenten uitgeperst. Ieder gedicht voelt als een warme hand, die na een sierlijk gebaar even zacht de jouwe aanraakt.

Des te verrassender, dat het duo na bijna twintig jaar werken met Törnqvist koos voor de veel minder zoete aanpak van Jan Jutte, die bijvoorbeeld lak heeft aan perspectief. Zijn stijl heeft in de verte iets van een Egyptisch bas-reliëf. Waar Törnqvist gedichten illustreert om ze uit te leggen, geeft Jutte er een eigen draai aan. En hoewel we de romantische grootsheid van zijn voorganger moeten missen: daar komt wel iets heel avontuurlijks voor in de plaats.

Aardig voorbeeld is het hierboven geciteerde 'Nooit meer'. Jutte tekent twee intens droevige kinderen bij een treurboom. Denken zij de woorden van Hagen en Hagen en helpen die niet echt? Of is het gedicht een troostend antwoord op hun verdriet?

Stof om over na te praten en zo zit er veel meer moois - en gelukkig ook vrolijks - in Van mij en van jou. Prachtig zijn de pagina's 'Vuur' en 'IJs' waarin een oververhit jongetje gulzig genietend limonade drinkt aan de ene kant, terwijl zijn kano aan de andere kant door een ijsbeer door een ijszee wordt gepeddeld.

De ook nog eens perfecte vormgeving, waarin werkelijk geen detail aan de aandacht is ontsnapt, maakt Van mij en van jou tot een zeldzaam rijk geheel. Werden alle kinderboeken maar zo goed verzorgd.