Van fraaie livestreams tot dansfilms: er valt veel te genieten bij deze editie van CaDance Festival

Soms leek het even of Tita Tovenaar (‘Dan doe ik dit – ‘klap’ - en alles staat stil’) als verstekeling aan boord was van Studio X, de nieuwe virtuele omgeving van het Haagse Korzo voor dans- en circustalent. Afgelopen weekend lanceerde het productiehuis dit digitale platform tijdens de start van het tiendaagse CaDance Festival. De twintigste editie is noodgedwongen online, maar Korzo maakt van de nood een deugd en luistert het jubileum op met een digitaal platform – een blijvertje bovendien. Mooi.

Alleen bevroor het beeld tijdens de openingsavond geregeld door de goed gevulde maar zwaar beladen 3D-website (x.korzo.nl). Die kinderziekten zijn gelukkig verholpen zodat er veel viel te genieten, van fraai vastgelegde livestreams en dansfilms tot extra’s als podcasts en korte documentaires. Hopelijk blijft dat zo de komende festivaldagen, wanneer het vrouwelijk perspectief van choreografen centraal komt te staan. Wel mogen de live studiogesprekken een stuk professioneler; die zijn inhoudelijk te mager.

Tijdens de eerste voorstellingen viel op hoezeer makers oog in oog met camera’s het (auto)biografische gehalte van hun voorstellingen weten te versterken. Zo maakte choreograaf en dansfilmaker Antonin Rioche indruk met zijn première van Glitter, waarin vier ervaren performers spannend jongleerden met hun haat-liefdeverhouding tegenover roem, schijnwerpers, bewondering en staande ovaties. Alle vier etaleerden ze dansend, zingend en orerend hoe ze dwangmatig zoeken naar betere versies van zichzelf en daar de schaduwkanten van ervaren.

Nederlander Toon Lobach, voormalig danser bij Nederlands Dans Theater 2, speelde in glitterjurk hoe hij als verlegen kind het twijfelachtige middelpunt werd van familiefeestjes door zich clownesk uit te dossen. De Britse Grace Lyell, nu dansend bij Aterballetto in Italië, vervulde vooral de droom van haar dansgekke moeder. En de Canadese Ève-Marie Dalcourt, oud-danser bij NDT2 én model, illustreerde zwalkend in rode avondjurk hoe ze gekmakend fantaseert over prijzengala’s. Dansend op hakken, rennend van microfoon naar toetsen en van kamerplant naar discobal, verloren ze de camera nooit uit het oog. Singer-songwriter Finn Ronsdorf vatte achter de piano alle dubbelhartigheid prachtig samen in gloedvolle songs over de strijd een ster te (willen) zijn.

Ann Van den Broek ging cinematografisch nog een stap verder in haar dansfilm Memory Loss Inside, over de wurggreep van een dementerend brein. Met muzikanten, performers en technici haalde de choreograaf niet alleen de wanhoop en impact van deze ziekte dichterbij, ze dook ook visueel in de haperende hersenen. Haar rennende en dwalende performers filmden met actioncamera’s alle voorbijrazende activiteit.

Hierdoor bevond je je als kijker midden in het podiumlabyrint vol loops, black-outs en fragmentarische dans, zang, video en sound. Onmogelijk om aan dit haperend geheugen te ontsnappen. Beangstigend, indringend én ontroerend, deze ode aan Van den Broeks dementerende moeder en mantelzorgers incluis.

Duda Paiva, danskoning van het rubberenpoppentheater, verwerkte eveneens een persoonlijke ervaring in Sonatinas 4 Feet. Dertig jaar geleden werd de Braziliaan bijna gewurgd door een onheus heerschap. Samen met het mannelijke breakdancecollectief Fractal Collective verdiepte Duda zich in leven en werk van de Braziliaanse fotograaf Alair Gomes (1921-1991). Deze grootverzamelaar van homo-erotische beelden werd gewurgd door een gespierd model. Het moordwapen: de riem van zijn eigen camera.

Op toneel bliezen de Fractal-dansers Zino Schat en Conni Trommlitz leven in drie poppenversies van de bebrilde Gomes: een gekwetste en gerimpelde bejaarde, de fotograferende voyeur en een fantasieversie, tevoorschijn springend uit zijn donkere kamers. Zelf transformeerden beide breakdansers van poppenspelers in gespierde modellen, viriel spelend met meubilair en torso’s. Echter zonder de biografische informatie viel Sonatinas 4 Feet moeilijk te duiden. De analogie met de fysieke aantrekkingskracht van het homo-erotisch foto-oeuvre moest je zelf achterhalen.

Tot slot presenteerde Marina Mascarell daadwerkelijk een ‘wereldomspannende’ livestream. Zondagmiddag dansten vier dansers synchroon een buitensolo in respectievelijk Den Haag, New York, Lissabon en (nachtelijk) Tokio. Ze stuitten al dansend op gedetailleerde overeenkomsten zoals metalen roosters, bakstenen patronen en kleurige plantenvruchten. Soms waren de opdrachten te nadrukkelijk zichtbaar, zoals: omhels een paal, balanceer op stoepranden, haal geluid uit draden of zoek rode details (mondkapjes, gevelluifels, stoplichten en lipstift).

Maar het voelde wel bijzonder om tijdens Bird Dog zo globaal verbonden te zijn, met name op het moment dat de vier in iedere uithoek (toevallig?) halt hielden bij opbeurende graffiti: tekens van hoop, zoals ‘take out your home-horse’, ‘you’re powerful’ en ‘stem ja’. Toen dat vierkoppige beeld door haperende techniek kort bevroor, voelde dat als optimistisch pleidooi voor het aandachtig observeren van je omgeving.