Het is een dappere daad van Etcetera om dit tweeenhalf uur durende werk op cd uit te brengen, want deze muziek vergt een actieve luisterhouding, zoals dat heet. De eerste tien minuten bijvoorbeeld klinkt eigenlijk alleen maar geschuifel en geruis (op het podium gebeurde wel wat meer, maar dat hoor je niet), en zo zijn er meer momenten waarop de muziek een staat van volslagen inertie bereikt.

Dat is opzet. Van de Putte brengt, middels Pessoa, een ode aan de onvolmaaktheid van de mens. Slapeloosheid, de neiging alles op de lange baan te schuiven en het in het duister tasten in de breedst mogelijke zin - daar gaat het over. En wie volhardt wordt beloond. Want tegenover uiterste ascese staat ook opperste rijkdom. Het Asko|Schönberg levert regenbogen van geluid, snijdende verschiltonen en immense climaxen. Het vocale element staat voorop, eerst in de persoon van de onfeilbare Barbara Hannigan, gevolgd door tweezang van Barabara Kozelj en Keren Motseri, bij wie in het laatste deel de zangers van Cappella Amsterdam aansluiten.

Hoewel Van de Putte uitdrukkelijk de zwaarte opzoekt, vergeet hij de lichte toets en de kwinkslag niet. Het derde deel is een cyclus in een cyclus, een soort scherzo, met volksmuziekachtige flarden en een duizelingwekkend zwalkende afsluiting. Maar de echte finale is toch dat veertig minuten durende slotdeel, Insónia, waarin klankstapelingen optreden die werkelijk visionair te noemen zijn.