U2 heeft veertig liedjes opnieuw aangekleed, maar die nieuwe mode staat de band matig ★★☆☆☆

Eind vorig jaar bracht U2-zanger Bono onder de titel Surrender een mooi en openhartig autobiografisch boek uit dat de ondertitel ‘40 songs, één verhaal’ meekreeg. Elk hoofdstuk kreeg een U2-liedje als titel. Terwijl Bono in de lockdownjaren aan zijn boek werkte, ging gitarist The Edge thuis aan de slag met het herschrijven, arrangeren en opnemen van liedjes uit de U2-catalogus. De veertig opnieuw opgenomen liedjes die nu voor Songs of Surrender zijn verzameld staan los van het boek, al overlappen ze op twaalf na de nummers waaraan Bono Surrender ophing.

Een soundtrack bij het boek is het dus niet, maar wat is het dan wel? Vroeger zouden we Songs of Surrender een unplugged-album noemen. The Edge speelt vooral akoestische gitaar en piano. Maar de livesetting ontbreekt en er worden behoorlijk wat laagjes muziek en zanglijnen over elkaar gelegd. De veertig liedjes zou je niet zozeer uitgekleed als wel opnieuw aangekleed kunnen noemen. Die nieuwe mode staat de band maar matig.

Dit is vooral een hobbyproject van The Edge en producer Bob Ezrin, samen met Bono, die zich pas later in het opnameproces bij de gitarist meldde. De rol van bassist Adam Clayton en drummer Larry Mullen jr. lijkt minimaal. Dat is meteen het grote probleem aan Songs of Surrender: U2 klinkt geen moment als een echte band die met flair oud werk nieuw elan geeft.

Soms, zoals in Every Breaking Wave lijkt het alsof Coldplay met Chris Martin aan de piano zich aan U2 waagt, dan weer lijken Bono en The Edge net iets te goed naar Mumford & Sons te hebben geluisterd. De ingetogen versies van vroeg U2-werk als Stories for Boys en Out of Control geven Bono weliswaar de kans te laten horen dat hij als zanger gegroeid is, maar de angel is er door de piano van The Edge wel uitgehaald.

Pride (In the Name of Love) lijkt wel een afgekeurde akoestische demo uit 1984 van wat toch een van hun betere rocksongs is en wordt niet gered door wat potsierlijke elektrische gitaar aan het slot. Sunday Bloody Sunday lijkt opgenomen in de huiskamer met The Edge op akoestische gitaar en Bono meer croonend dan zingend, weggezakt op de bank. Aardig, maar doe toch maar die knallende drums van Larry Mullen jr.

Een enkele keer voegt een nieuwe versie echt iets toe, zoals in het met diep gospelgevoel vertolkte I Still Haven’t Found What I’m Looking For, waarop Brian Eno meezingt. Maar na veertig nieuwe jasjes krijg je vooral zin dat oude nog eens aan te trekken. Staat nog altijd prima.