Twee dagen Soulcrusher bewijst hoe belangrijk een festival is voor de ontwikkeling van de popmuziek ★★★★☆

Wat een weelde: staan er twee dagen lang zomaar weer ruim twintig bands in een uitverkocht Doornroosje te Nijmegen, voor een eerste heavy festival sinds mensenheugenis. Of nou ja, zomaar weer: je ziet dat de programmeurs alles uit de kast hebben gehaald om een stevige line-up neer te kunnen zetten.

Er komen veel bands uit eigen land en de naaste buurlanden, dat is maximaal haalbaar want het verkeer overzee is nog niet echt op gang gekomen. Knap dat festival Soulcrusher toch een consistent affiche heeft gefabriceerd, waarbij vanuit de soms wat eenduidige dichtgeplamuurde misantropie van de black metal ook koers wordt gezet naar het wat meer opengebroken, zelfs melodieuze geluid van het Zwitserse Schammasch, of de emotioneel uithalende Duitse band The Ocean.

Oranssi Pazuzu

Een band die het elastiek van de heavy muziek tot het uiterste rekt, is Oranssi Pazuzu. Met hun indrukwekkende album Mestarin Kynsi uit 2020 konden de Finnen niets aanvangen, op een enkele livestream na. In een dampende grote zaal te Nijmegen komt de wonderlijke mix van striemende gitaren met knerpende zang, jazz-achtige virtuositeit en zelfs hypnotiserende minimal music eindelijk echt tot leven.

Het waanzinnig mooi opgebouwde nummer Uusi Teknokratia krijgt door de pulserende synthesizers de groove van de dance mee, waardoor het publiek nog verder in het diepe wordt gegooid. Wat goed om dit weer mee te mogen maken, in gezamenlijke euforie.

En die wordt nog versterkt door een hartverscheurend optreden van het Utrechtse Verwoed. Ook deze band werd vlak na de opkomst in 2019, en de plaat De Val, het zwijgen opgelegd. Nu gooit de band er alle venijn uit in een indringende show.

De grauwende vocalen van Erik B. worden in beton gegoten door strakke drums en (bas)gitaren met een haast ondraaglijke intensiteit, en uiteraard een verwoestend volume. Maar in de massief doorrossende aanroepingen breekt ook steeds het licht door, als de gitaren de hoogte in gaan en zoeken naar verlossing. Dit kwam van ver.

Doodswens

Hoe zeer we de festivals hebben gemist, blijkt ook uit anders. Op zaterdag staan vroeg in de middag, in de kleine maar toch volgepakte kleine zaal, twee meiden te spelen alsof hun leven ervan af hangt – het zal hem ook in de bandnaam zitten.

Het duo Doodswens komt nog maar net uit de oefenruimte gerold en het samenspel van gitaar en drums kraakt soms in zijn voegen, maar wat krijgt dit beginnende bandje hier op Soulcrusher een kickstart. Net een eerste singletje uit, en dan nu voor een paar honderd man je scheurende zieleroerselen op het podium leggen: ga er maar aan staan.

Doodswens maakt op deze zaterdagmiddag in oktober een reuzensprong in de ontwikkeling. En die kan alleen worden gemaakt in deze setting, waarbij het toegewijde publiek van zaal naar zaal trekt en altijd bereid is iets compleet nieuws te ontdekken. Voor de ontwikkeling van de popmuziek is ook de terugkeer van het genrefestival van levensbelang.