Trijntje Oosterhuis wil applaus voor de muziek, niet voor het meisje; 'We zijn van binnen naar buiten door elkaar geschud'

ALS Trijntje Oosterhuis luistert naar de teksten van haar liedjes op het eerste Total Touch-album, denkt ze: wat een naïef Amsterdams meisje! Touch me here and kiss me there. . . Dat klinkt nog steeds leuk, vindt ze, maar een tekst als I want to be hypnotized by your smile zal zij nu niet meer uit haar pen krijgen. 'Ik geloofde nog in een droomprins op mijn weg.'

Op This Way, de zojuist verschenen tweede plaat van Total Touch, zingt zij kwaad: You told me you loved me/ but all my trust you betrayed/ I lost my dignity/ Why did you take that from me? Ouder geworden, zij is nu 25, en misschien ook wel wijzer: 'Het was een heftige plaat om te maken, een aantal liedjes is gebaseerd op mijn eigen ervaringen. Zoals Ego, dat gaat over een geliefde die de boel belazert en je achterlaat. Nou ja, achterlaat, ik heb uiteindelijk gezegd: 'Sodemieter maar op''

Zulke liedjes 'ben je even als je ze zingt'. Dat durft ze nu. 'Ik ben minder bang om kwetsbaar te zijn, je mag best een randje aan mijn stem horen.' Wat haar betreft had dat 'pure geluid' nog sterker mogen klinken op This Way. 'Ik zou in de toekomst graag gevoeliger of intiemer met muziek bezig zijn. Daar ligt mijn talent, of hoe noem je dat, mijn ambitie. Ik zie mezelf wel over vijf jaar op North Sea Jazz in een klein zaaltje hele mooie liedjes zingen. Anita Baker en Oleta Adams-achtige dingen. Die visioenen heb ik soms 's nachts. Total Touch is commercieel zo'n succes, dat je moet oppassen dat je niet wegdrijft van wat je echt wilt.'

Begrijp haar niet verkeerd: Trijntje Oosterhuis vindt het nog steeds 'fantastisch' de ster van Total Touch te zijn. Het was de grote droom van broer Tjeerd (nu 26) en haarzelf - kinderen van de priester/dichter Huub Oosterhuis -; lange tijd moest alles wijken voor hun 'heftige muzikale huwelijk'. Maar wist zíj veel dat het, na dat optreden bij de opening van de Arena, zó snel zou gaan? Trijntje stond in alle bladen, Total Touch was overal. Van het debuutalbum werden bijna een half miljoen exemplaren verkocht. 'Tjeerd en ik zijn van binnen naar buiten door elkaar geschud.'

Het is merkwaardig, zegt zij, dat muziek die volledig bij je past - lekkere funky soul - zo'n succes is. 'Veel mensen denken dat het allemaal slim bedacht is door de platenmaatschappij, maar dat is niet waar.' Ook bij de tweede plaat hebben zij volledige artistieke vrijheid gehad, benadrukt Oosterhuis. 'We hebben er allebei onze hart en ziel ingelegd.'

Alle nummers maken zij samen. Soms componeert Tjeerd wat, en zegt hij: ''Trijn, doe er eens wat mee.'' Soms zingt zij een eigen tekst in op band, en gaat Tjeerd er mee aan de slag. Soms zitten ze samen achter de keyboards. Ze kunnen eindeloos discussiëren. 'We hebben af en toe knallende ruzie, maar dat zijn we ook zo weer vergeten. Als ik twee uur later bel omdat mijn wc kapot is en de riolering overloopt, staat hij meteen voor mijn deur.'

Kijk, ze gaat zich niet bemoeien met een triangel. 'Dat kan Tjeerd heel goed zonder mij.' Maar als zij de drums niet mooi vindt, zegt zij dat. 'We voelen ons allebei heel verantwoordelijk voor een liedje. Ik kan alleen goed zingen als ik het gevoel heb dat een nummer van mezelf is.'

Zolang hun muzikale huwelijk niet uitgeput is en iedereen er blij van blijft, moeten Tjeerd en Trijntje vooral met elkaar verder, zegt zij. 'Iets wat zo succesvol is ga je niet afkappen.' Maar ze kan zich wel voorstellen dat er in de toekomst wat verandert. Dat de een of de ander zegt: ik wil even alleen. 'Daar zullen wij niet lullig over doen.' Of dat ze sámen iets anders willen.

Een veeleisender publiek bijvoorbeeld. Een publiek dat - net als bij Trijntje's vriendin en voorbeeld Candy Dulfer - meer voor de muziek komt dan voor het meisje. Oosterhuis: 'Gisteren stonden we in Groningen op een plein, het zeikte van de regen, maar er waren wel vijfduizend mensen. Die komen echt niet allemaal omdat ze denken dat ik zo goed kan zingen. Meer dan de helft wil zien wie Trijntje is, of haar haar wel goed zit. Het zou me meer voldoening geven wanneer niet vijftig, maar tachtig procent van het publiek gaat voor een mooie improvisatie. Dat heb ik nodig als muzikant.'

Het is een behoorlijke 'ontnuchtering' geweest. Vroeger, toen ze nog met Tjeerd in de kroeg stond te 'blèren', kreeg ze geen applaus als ze slecht zong. Nu hoeft ze maar 'boe' te roepen en vindt het publiek het al geweldig. 'Als onze gitarist een goeie solo geeft, sta ik expres naar hem te wijzen: jongens, opletten, dáár gebeurt het. Maar dan kijken ze nog steeds allemaal naar mij.'

Daarom vindt ze het heerlijk af en toe met een paar vrienden in de kroeg te jammen. 'Soms ziet het publiek niet dat ik het ben en krijg ik te horen: wat kan dat meisje leuk zingen, daar moet ze mee doorgaan. Zo'n compliment doet me meer dan iemand die tien handtekeningen van me wil. Ik wilde het maken, maar nu ik het gemaakt heb, ontdek ik dat muzikale vervulling belangrijker voor mij is dan commercieel succes.'

Logisch misschien. De muziek was altijd het belangrijkste. Niet dat hun ouders hen ooit tot iets verplicht hebben, integendeel. Maar de muziek was er altijd en overal. In bed hoorden zij het salonorkest van moeder beneden repeteren, in de kerk luisterden zij naar teksten van vader, aan tafel zong het gezin vierstemmig Boer er ligt een kip in't water. Tjeerd was een 'pianowonderkind', Trijntje kon er leuk bij zingen; vanaf haar dertiende trad ze op met bandjes. De Bulldog by night op het Leidseplein voor 75 gulden p.p.. Altijd rokerige ruimtes en veel lawaai. 'Monnikenwerk.'

Ze is door 'alle mogelijke nederlagen qua schor zijn gegaan'. 'Tegen het schreeuwen in kroegen kan geen logopedie of zangles op.' Tot een KNO-arts zei: ''Jij moet eens twee weken niet praten.'' Een openbaring was dat. Niet alleen omdat ze in twee weken 'drie jaar ouder werd' - zo weinig woorden als een mens nodig heeft! -, maar vooral omdat het echt hielp. Nog regelmatig spreekt ze een dag niet, en als het moet drie. Dan is Trijntje even 'in therapie met zichzelf'.

Oosterhuis heeft het moeten leren: alle stekkers eruit trekken en een paar uur een boek lezen, of muziek luisteren. 'Als ik wil, kan ik elke dag een winkel openen of vier interviews geven over welke kleur nagellak ik opdoe deze zomer. Maar het is een betere investering in je talent om thuis een plaat van Ella Fitzgerald op te zetten.'

Judith Koelemeijer

Total Touch treedt vanavond en morgen op in Paradiso, Amsterdam (uitverkocht). De tournee wordt hervat in september.