Trentemøller 'nieuwe stijl': meester van de spanningsboog
Het was alsof Anders Trentemøller (42) in de stampvolle Amsterdamse Melkweg meteen effectief korte metten wilde maken met het laatste plukje toeschouwers dat het album Fixion (2016) even heeft gemist en meent dat Trentemøller nog altijd de solitair opererende chillout-technojongen is die hij tien jaar geleden was, ten tijde van zijn onvergetelijke debuut The Last Resort.
Duisternis. Vijf menselijke silhouetten als gitzwarte uitsneden in koel, blauw tegenlicht. Gitaren. Een drumstel. En dan de muziek: donkere, intense en onheilspellende new wave, alsof het 1980 was en er een gelegenheidsband op de bühne stond met leden van The Cure, Sisters Of Mercy en Joy Division.
Welkom bij de Fixion-tournee, die donderdag Amsterdam als startpunt had, de eerste van in totaal vijf Nederlandse optredens, waarvan de eerste drie meteen uitverkochten.
Bezwerend, beklemmend en betoverend sterk was de opening, met November en One Eye Open, twee verse manifesten van Trentemøller 'nieuwe stijl': hij is geen eenling meer, ze zijn een band, waarvan de naamgever wel aanvoerder wil zijn, maar niet per se blikvanger of frontman. Hij stond achter een tafel, gebogen over zijn apparatuur, centraal op het podium, maar niet op de voorgrond: in dit team speelt de Deen liever als laatste man dan als spits.
Die rol liet hij over aan zijn rechterhand Marie Fisker, die op Fixion niet alleen een van de drie zangeressen is, maar ook melodieën en teksten aan het album bijdroeg. Live was ze de enige vocaliste en bleek ze iets wonderlijk kameleontisch te hebben: in One Eye Open was ze zichzelf, maar in een melodieus hoogtepunt als Complicated klonk (en oogde!) ze net zo makkelijk als Jehnny Beth van Savages, die het nummer op het album zingt.
Trentemøller. 19/1, Melkweg, Amsterdam.
Herhaling: 21/1 Doornroosje, Nijmegen. 22/1 Annabel, Rotterdam. 24/1 Muziekgieterij, Maastricht.
Gastmuziekant
Twee uur lang lag de nadruk op het materiaal van Fixion, maar Trentemøller deed op strategisch momenten in de setlist een greep in de oude doos. De Deen heeft zich ontwikkeld tot een meester van de spanningsboog. Vakkundig kneedde en boetseerde hij de sfeer, zette hij een oudere, instrumentaal-elektronische compositie in en was het alsof hij zijn tien jaar jongere ik als gastmuzikant ten tonele riep.
Héérlijk hoe na het donkere openingskwartier het opgewekt pulserende Shades Of Marble om de hoek kwam huppelen en later het etherisch tintelende Miss You. Na het agressief bonkende River In Me voelde het als een weldadige massage van de slapen, net als Take Me Into Your Skin, dat als warmbloedig slotstuk iets geruststellends had.
Grimmige new wave en transparante elektronica; het zijn twee totaal verschillende sferen, maar in de Melkweg versmolten ze als twee klompjes bijenwas in de handpalm van Anders Trentemøller.
