Tot in de vezels te merken dat Luc Besson niets in de weg is gelegd

Heeft de waaghals gegokt en verloren? Het lijkt wat vroeg deze door Luc Besson geproduceerde, geschreven en geregisseerde, 200 miljoen euro kostende sciencefiction- annex fantasyfilm Valerian and the City of a Thousand Planets al als flop te bestempelen. De op spektakelfilms beluste Chinezen wachten nog op de bioscooprelease, bijvoorbeeld. Maar de teleurstellende 18 miljoen die enkele dagen geleden in het belangrijke openingsweekend in de Verenigde Staten werd binnengeharkt, maakt in elk geval de aandeelhouders van Bessons filmproductie-bedrijf EuropaCorp bloednerveus.

Het zou meer dan slechts een beetje zonde zijn, mocht uitblijvend succes in de toekomst gevolgen hebben voor de ongeremde creativiteit waarmee Besson en zijn team te werk zijn gegaan. Ongeremd betekent hier ook echt ongeremd: tot in de vezels van Valerian is te merken dat de maker weinig tot niets in de weg is gelegd tijdens de verwezenlijking van zijn fantasie. In de wereld van de moderne blockbuster, waar vermijding van risico het te vaak wint van originaliteit, is dit uniek.

Doordachte kruisbestuiving

Het verhaal van Valerian and the City of a Thousand Planets, gebaseerd op de Franse stripboekenserie Valérian et Laureline (1967-2010), is relatief eenvoudig en feitelijk ondergeschikt aan de gedetailleerde wijze waarop Besson zijn universum vormgeeft. Majoor Valerian en sergeant Laureline (prima gespeeld door Dane DeHaan en Cara Delevingne, waarmee de film zich tegelijk handig manoeuvreert richting youngadultterritorium) zijn jonge ruimtereizigers in een onvoorstelbaar verre toekomst, die in een zwevende wereldstad op het spoor komen van een doofpotaffaire rond een uitgemoord, vredig volk, dat eens beschikte over een onuitputtelijke energiebron.

_{Lees verder onder de foto.}

Wat volgt laat zich kijken als een opgewekte kruisbestuiving tussen Star Wars, Dune, Star Trek en Bessons eigen The Fifth Element, zonder dat deze zich in een hokje laat persen. Tot de nok toe gevuld met doordachte varianten op menselijke technologie en ontwikkelingen (augmented reality, ruimtetoerisme), aangevuld met diverse buitenaardse culturen en bijbehorende absurde gewoonten. Illustratief is een surrealistisch optreden van zangeres Rihanna als buitenaardse danseres die onophoudelijk van gedaante verandert, eindigend in een verhandeling over afkomst en identiteit die de film pardoes óók van inhoudelijke diepgang voorziet.

Valerian is een film die je in de bioscoopstoel geregeld doet verlangen naar een terugspoelknop, zo veel gebeurt soms tegelijk. Zo is er een verrukkelijke sequentie, een soort huwelijk tussen actiescène en een lsd-trip, waarin Valerian de kortste weg neemt om een locatie te bereiken, niet tegengehouden door deuren, muren of iets futiels als de zwaartekracht. Laureline vindt hem vervolgens door een reuzenkwal op haar hoofd te zetten (ontvreemd van een onderwatermonster, met behulp van de dronken kapitein van een onderzeeër).

Dit alles voltrekt zich volgens volkomen uit de lucht gegrepen logica. Juist dat maakt Valerian zo speels, plezierig en voortdurend verrassend.