Tokyo Stories is weldadig eiland in seriebombardement van Netflix

Zo hectisch als de stad is waar de camera doorheen rijdt tijdens de begintitels, zo sereen is de sfeer die de beelden ademen. Onder de klanken van een bijna therapeutisch kalm tokkelende gitaar glijden sloom de helverlichte hoogtepunten van Tokio voorbij.

Het brengt de kijker direct in de juiste stemming. Midnight Diner: Tokyo Stories is een weldadig eiland in het seriebombardement van Netflix, waarin de ene gehypete serie vol spanning de andere in de nek hijgt.

In Midnight Diner, een door Netflix Japan naar een strip gemaakte serie, opent 'Baas' om middernacht zijn piepkleine eethuisje, dat zeven uur later zijn deuren weer sluit. Zijn gasten hangen er rond na een verloren avond, komen rechtstreeks uit hun werk of pauzeren er tijdens hun werk. Hoe dan ook zitten ze aan een van de drie zijden van de bar; meer ruimte is er niet. Elk van de tien afleveringen heeft een gerecht als titel, meestal omdat dat de favoriet is van de hoofdpersoon van die aflevering.

Die hoofdpersoon kan een radiotalkshowpresentator zijn, een professionele mahjongspeler of een contactgestoorde natuurkundige. We volgen hen in de 24 minuten dat een aflevering duurt - ook wel eens prettig, die geringe lengte - ook buiten het eethuisje en buiten de betreffende nacht, maar uiteindelijk keert iedereen, kijker en personages, toch weer daarnaar terug, om op luchtige wijze een strik om het verhaal te doen, soms in de vorm van een tot de camera gerichte afscheidsgroet.

_{(Tekst gaat verder onder de video)}

Midnight Diner is vederlicht - daaraan herken je de stripherkomst - en misschien daardoor een welkome gast op de late avond; het gevoel dat de serie oproept is dat van glimlachend medeleven met die dolende zielen die vaak zo veel pech hebben in het leven. De makelaar die truien breit voor de mannen die ze niet durft te benaderen, de nachtclubhostess die hakkelend valt voor de digibete wetenschapper en de taxichauffeur die in een vorig leven een steractrice geweest blijkt te zijn.

Geen mens heeft iets slechts in de zin in Midnight Diner, ook niet de vaste gasten die als een koor in een Griekse tragedie de gebeurtenissen en passanten van ironisch commentaar voorzien. Het blijft allemaal vervuld van humaniteit en empathie. Zelfs van de vaste attributen - de wandklok, de bruine toog, de kwetsbare schuifdeur, de fiets voor de deur - ga je houden. En je krijgt er, als je van ingelegde aubergines, rijstomelet of tofu met eieren houdt, honger van. Maar na 10 afleveringen is het op. Helaas.