Ting! spektakel maar te veel losse vondsten

Het is een gewaagd openingsbeeld voor een feestelijke jubileumproductie: in een mistig halfdonker liggen de dansers van het 70-jarige Scapino Ballet Rotterdam verspreid over de vloer, gedrapeerd over omgevallen stoelen. De chaos na een wilde nacht of van dood en verderf? In die verwarring valt het licht op een naakte mannenrug boven een reusachtige rode glitterrok. Het geruststellende geluid van zacht plenzend water waarmee hij zich wast. En dan duikt de figuur met macaber wit geschminkt gezicht op, een herinnering aan de vroegere schelm Scapino. De geest is uit de fles, Ting! kan losgaan.

En spektakel wordt het. In de immense Ferro Dome, de voormalige gashouder in het Rotterdamse Havengebied die choreograaf Conny Janssen onlangs inwijdde voor dans, is een piste gebouwd. In de vloer een schijf die kan draaien en luikjes waarin performers verdwijnen en uit verschijnen. De 1.250 toeschouwers zitten op drie tribunes rondom, de 'erezijde' is aan de legendarische popgroep de Nits, samen met de circusopleiding van Codarts partner in dit project. Livemuziek, dans en circus: Ting! heeft rijke ingrediënten, al zijn de Nits wat belegen.

In het gelijknamige liedje van de band is 'ting' het geluid van de triangel en het woord dat telkens als cesuur tussen de strofen wordt gezongen. Het lijkt op het toverstokjesgeluid pling!, waarmee je van het ene op het andere moment in een andere wereld stapt. Zoiets moet artistiek leider Ed Wubbe voor ogen hebben gestaan: de voorstelling is een bonte stoet van acts, klanken (20 nummers!) en sferen, van poëtisch en surreëel, tot vrolijk en spannend. De aankleding is overwegend zwart-wit, een nostalgisch en tijdloos geheel.

Een Fellini-achtige wereld wordt Ting! helaas niet. Wubbe vormde Scapino, in 1946 opgericht door Hans Snoek in Amsterdam, definitief om tot een eigentijds gezelschapen heeft zich absoluut bewezen in de ruim twintig jaar dat hij de koers bepaalt. Toch is deze productie te veel een reeks losse vondsten. Inhoudelijke verbindingen ontbreken vaak en de interactie tussen dans en circus kan sterker.

Gelukkig zijn er ook magische momenten en knappe circusartiesten. Hun toeren gaan over verbeelding, balans, kracht, vertrouwen - net als in de dans. Daar vallen oudgedienden Bonnie Doets, Bryndis Brynjolfsdottir en Mischa van Leeuwen op, met duetten als krachtmetingen en tegendraadse solo's. Soms letterlijk tegen de stroom, zoals die van de draaischijf, in. Hier worden noties van heden en verleden mooi voelbaar gemaakt en valt er ook choreografisch iets te genieten.