‘Nederlanders willen gewoon stampen’, duidt dj en mc Drokz in Thunderdome Never Dies de Hollandse voorliefde voor gabber: spijkerharde en bovengemiddeld snelle elektronische dansmuziek. De documentairemakers concentreren zich op de Thunderdomefeesten, waarmee vanaf 1992 ook de bijbehorende subcultuur – opgeschoren kapsels, dure trainingspakken van Australian en Cavello – nationaal en internationaal op de kaart werd gezet. Het jongensboekverhaal van de branievolle feestoprichters sprankelt, en dat doet ook het reüniegesprek tussen de dj’s van het eerste uur (het illustere viertal Buzz Fuzz, The Prophet, Dano en Gizmo, beter bekend als The Dreamteam). Soms is Thunderdome Never Dies doorbijten, zoals tijdens de making of-achtige beelden van een marketingvergadering voor een recente feesteditie, of wanneer xtc-gebruik wordt geproblematiseerd - een cliché waar juist een bioscoopdocumentaire zich best onderuit zou mogen worstelen.