The Witcher wordt vermoedelijk niet de opvolger van Game of Thrones ★★☆☆☆

Hoe staat het met de langverwachte opvolging van Game of Thrones? Een kaskrakende fantasyserie die over vele seizoenen een breed publiek aan een streamingdienst verbindt, en zo de enorme investeringen terugverdient. In afwachting van de prequels en sequels die HBO op enig moment gaat lanceren zijn er meerdere kandidaten voor deze positie. Amazon Prime Video kwam met Carnival Row, BBC (samen met HBO trouwens) met His Dark Materials en Disney + is bezig met The Mandalorian, een serie die zich in het Star Wars-universum afspeelt. Netflix lanceerde deze maand The Witcher, gebaseerd op de fantasyboeken van de Poolse schrijver Andrzej Sapkowski. De boeken zijn eerder ook inspiratiebron geweest voor een gelijknamig en populair game-universum.

Allereerst, als de wedstrijd tussen Netflix en Disney gespeeld zou worden door The Witcher vs The Mandalorian (twee geheimzinnige strijders tegen het kwaad immers) dan zag het er slecht uit voor Netflix. De Star Wars-serie van Disney weet een afgebakend verhaal, licht op de voeten en met respect voor de centrale mythologie te vertellen. En aan The Witcher is nauwelijks een touw vast te knopen, ook niet na meerdere afleveringen. Het is alsof de gemiddelde kijker ergens in aflevering elf van het zesde seizoen komt binnenvallen.

Het is duidelijk dat het idee hier was om een grenzeloze fantasywereld te creëren die ergens het midden houdt tussen Game of Thrones (middeleeuwse magie) en Lord of the Rings (elven, moerassen), die het meerdere seizoenen gaat volhouden. Op basis van de eerste vijf afleveringen is het maar de vraag of buiten de fans van de boeken en de game Netflix nieuwe zieltjes gaat winnen voor The Witcher.

Centrale figuur is de Witcher zelf, een dolende figuur met zwaardvaardigheden en magisch licht in zijn pakket, met fysieke overtuiging gespeeld door Henry Cavill (ex-Superman). Hij wordt ingehuurd om lokale monsters te verslaan; en dan zijn er nog twee vrouwelijke hoofdpersonen (een verbannen prinses en een ambitieuze tovenares) die ieder een eigen verhaaldraad achter zich aanslepen. Als die draden ooit nog eens bij elkaar komen, dan kan het verhaal vermoedelijk beginnen.

The Witcher mist een innerlijke logica, een gevoel van tijd en plaats en toon en queeste (wat gebeurt hier in godsnaam?). Binnen een scène kan de serie van doodserieus naar een soort meta-ironie omslaan. Bovendien dragen veel personages slechte pruiken, zijn de special effects gekocht in de uitverkoop, de locaties (in Oost-Europa en op de Canarische eilanden) behoorlijk onaantrekkelijk en de decors weinig overtuigend, alsof je naar een goedkope Bulgaarse versie van Game of Thrones zit te kijken. De kans dat fans massaal de locaties van The Witcher gaan bezoeken, lijkt minimaal. De manier waarop actrices en figuranten voortdurend uit de kleren gaan (‘orgiescène’, ‘bordeel’) lijkt ook niet helemaal meer van deze tijd.

Misschien maakt Netflix zich helemaal niet druk over de kloof die hier tussen critici (kritisch) en fans (vol lof) is ontstaan. Misschien heeft hun algoritme ze op op magische wijze een hit in de schoot geworpen.