The Time Machine

Op het bureau van Alexander Hartdegen liggen afgekeurde uitvindingen en brieven aan Albert Einstein op een hoop. Zijn idee voor een magnetron-oven heeft geen weerklank gevonden ('ze zeggen dat niemand zoiets gebruikt'), en de elektrische tandenborstel evenmin. Hartdegen wordt vooral als een dromer gezien.

George Pals verfilming van The Time Machine, H.G. Wells' beroemde werk uit 1895, won in 1960 een Oscar voor de special effects. De kans is groot dat de nieuwste versie, geregisseerd door de achterkleinzoon van Wells, volgend jaar ook voor die prijs wordt genomineerd. De tijdreizen zien er indrukwekkend uit; New Yorkse wolkenkrabbers schieten in een flits uit de grond, om na het neerstorten van de maan (na atoomproeven) weer te verdwijnen. In de 800 duizend jaren die volgen, vindt er opnieuw een evolutie plaats; de aarde wordt een jungle waar stammen in oorlog zijn met ondergrondse monsters.

Het eerste deel van The Time Machine is aangenaam romantisch. Hartdegens studeerkamer is een fijne janboel, en de scénes met Hartdegens verloofde staan bol van diepe zuchten en smachtende ogen. Als zij tijdens een suikerzoet samenzijn wordt vermoord, gutst bloed in de sneeuw. Om die moord terug te draaien, bouwt Hartdegen vervolgens een tijdmachine; een glimmend apparaat, met koperen knoppen en een handrem.

Zodra de machine in werking treedt, gaat de film onderuit. De reizen door de tijd blijken avonturen te zijn waarop een erg simplistische boodschap is geplakt. H.G. Wells wees op de klasseverschillen, en in George Pals film werd gezinspeeld op de gevaren van de Koude Oorlog. In 2002 hebben deze kwesties plaatsgemaakt voor de actuele boodschap dat het Kwaad te allen tijde bestreden moet worden.

America forever! The Time Machine is momenteel de best bezochte film in de Verenigde Staten.

The Time Machine
Regie: Simon Wells
Met: Guy Pearce, Jeremy Irons