The School of Rock

Door zijn goedkope manier van werken was Richard Linklater lang een voorbeeld voor onafhankelijke filmmakers. Films als Slacker, Dazed and Confused en de recente toneelverfilming Tape waren eigenzinnige en soms geïnspireerde low budgetproducties over opstandige twintigers en doelloze dertigers. Maar dat deel van zijn oeuvre lijkt Linklater met School of Rock achter zich te willen laten: de film is een gladde komedie met een echt budget, en met, in Amerika, echt succes.

Het is opmerkelijk dat de hoofdpersoon in de film waarmee hij zich bij de mainstream voegt een traject doormaakt dat wel iets heeft van Linklaters loopbaan. Komiek Jack Black speelt een hardrockzanger die blijft hopen op een doorbraak, en ondertussen nauwelijks iets uitvoert. Alleen acute geldnood doet hem besluiten de identiteit van zijn kamergenoot aan te nemen, en tijdelijk les te gaan geven op een chique lagere school.

Wanneer Black daar alleen voor de klas staat en niets de onderwijzen weet, besluit hij van de groep streberige tienjarigen een hardrockband te maken, compleet met roadies en beveiligingsmensen, en de kinderen te laten zien wat verzet is. Het contrast levert aanvankelijk aardige scenes op. De brave kinderen in uniform die verbaasd kijken naar de docent die over AC/DC vertelt; het meisje dat op internet moet opzoeken wat een groupie is.

Maar de non-conformistische boodschap van de docent verdwijnt in het formulescenario. Hoewel Black probeert de verlegen kinderen te leren om brutaal te zijn, en de kneusjes helpt cool te worden, zijn het natuurlijk niet de leerlingen die veranderen. Het is de leraar die door zijn werk wordt gevormd, waardoor School of Rock steeds bravere wendingen neemt. De rocker neemt zijn verantwoordelijkheden en vindt zijn plek in de gevestige orde - precies als de regisseur.