The Monster of Nix

Van een stevige spanningsboog is helaas geen sprake.

De 10-jarige Willy speelt verstoppertje met zijn oma, wanneer zijn stadje door een groot onheil wordt bezocht. Een verschrikkelijk monster is het, dat alles in puin legt en Willy's oma ontvoert. Dus zit er niets anders op: Willy zal het bos in moeten, achter het monster aan.

De Nederlandse animator Rosto A.D. maakte The Monster of Nix voor zijn zoon Max, die 6 was toen de productie begon, en 12 toen de film af was. Aan de hallucinante mini-musical werkte niet het minste personeel mee: de sprankelende orkestmuziek, gecomponeerd door Rosto zelf, werd ingespeeld door het Metropole Orkest, met de befaamde avantgardistische popgroep The Residents.

Rosto's collega-fantast Terry Gilliam sprak een kleine bijrol in, terwijl een van de belangrijkste personages de stem van Tom Waits kreeg; een passend, gruizig geluid bij een al even duister figuur. Want het is deze reuzenzwaluw, gewapend met lelijke mensenklauwen, die de wereld naar de verdoemenis helpt.

Alleen het vertellen van een goed verhaal kan dat verschrikkelijke lot voorkomen. In The Monster of Nix groeien verhalen als eieren in het maanlicht, om door de spits gesnavelde Langemannen te worden opgeslagen in hun Oviodome; de laatste schuilplaats tegen de verwoestingen van het Monster van Nix. En zo trekt Rosto na films als (The Rise and Fall of) the Legendary Anglobilly Feverson (2002) en Jona/Tomberry (2005) opnieuw een geheel eigen universum op, terwijl de zo menselijke behoefte aan sterke en troostende verhalen centraal blijft staan.

Jammer alleen dat The Monster of Nix niet zo best is verteld. De plot had gemakkelijk een volle speelfilmlengte kunnen dragen, maar nu worden alle verwikkelingen in een klein half uur gepropt. Van een stevige spanningsboog of mooi opgebouwde scènes is met zoveel visueel geweld geen sprake, en de film dondert over je heen als een naakte rollende reus - om één van de wonderlijke personages uit The Monster of Nix te noemen.

Voor de jonge doelgroep zal de mateloosheid van de film waarschijnlijk geen bezwaar zijn. En ook de volwassen kijker kan maar beter zijn behoefte aan structuur en dosering laten varen; The Monster of Nix werkt met zijn overdaad aan vreemde creaturen en absurde taferelen nog het best als de surrealistische koortsdroom van een begaafd, maar over-enthousiast kunstenaar.