The Liberator toont veel onversneden heldenmoed, maar het ontbreekt aan nuances ★★★☆☆

Een van de succesvolste Amerikaanse films van het afgelopen jaar was The Outpost, gebaseerd op het gelijknamige boek van Jake Tapper (dé Jake Tapper van CNN) dat de ondertitel An Untold Story of American Valor draagt. De film moest het zonder een serieuze Amerikaanse bioscooprelease doen, maar raakte kennelijk online een snaar en is al een half jaar lang een van de bestbekeken films online (in Nederland onder meer via Pathé Thuis).

Tapper beschreef in zijn boek de Slag bij Kamdesh, die in oktober 2009 plaatsvond in een afgelegen berggebied in Noord-Afghanistan en waar 53 Amerikaanse soldaten werden overvallen door 400 Talibanstrijders. In het verhaal komen twee lijnen samen: de incompetentie van de legerleiding, die deze buitenpost onder in een bergdal heeft gevestigd, en de moed van de soldaten, die de overmacht aan vijanden van het lijf houden.

Het is niet ondenkbaar dat het succes van de film samenhangt met de manier waarop de Verenigde Staten zich onder dienstontduiker Trump van de wereld afkeerden en er kennelijk behoefte bij het thuisfront was aan ongefilterde moed. Want al is The Outpost gebaseerd op een journalistiek boek, aan de film is een flinke dosis John Wayne toegevoegd (uit The Longest Day: ‘You can’t give the enemy a break. Send him to hell’). Aan het slot van de film krijgen we portretten van de echte mannen te zien, en de medailles die ze wonnen, al dan niet postuum.

Exact zo’n scene zit er aan het slot van de vierdelige Netflix-serie The Liberator, ook al gebaseerd op een non-fictieboek over een groep Amerikaanse militairen in den vreemde. Ditmaal volgen we een eenheid uit Oklahoma die in juli 1943 voet aan wal zet in Sicilië en vijfhonderd dagen lang dwars door Europa trekt. De mannen uit Oklahoma, bijnaam ‘Thunderbirds’, hadden uiteenlopende achtergronden, van Mexicaans tot oorspronkelijk Amerikaans (native American). Maar aangezien het point of view dat van de blonde, blauwogige luitenant Sparks (Bradley James) is, is dat niet wat de serie onderscheidt.

The Liberator, dat qua verhaalverloop sterk doet denken aan de klassieke HBO-serie Band of Brothers (kijk die nog maar eens terug), valt vooral op omdat de serie deels geanimeerd is met de rotoscope-methode, waarbij de actie van acteurs wordt overgetekend. Dat leverde in een serie als Undone op Amazon iets heel bijzonders op, maar voelt in The Liberator toch meer als een budgetkwestie, omdat de makers niet half Europa in oorlogstijd hoeven na te bouwen, zoals in Band of Brothers of het verwante Saving Private Ryan.

Ook in The Liberator weer veel onversneden heldenmoed, maar ook af en toe een eigenaardig nieuw accent op universele soldateneer als het perspectief verschuift naar de tegenpartij, om aan te geven dat ze daar ook veel respect voor de spelregels hadden. Dat het bij de Bevrijding van de Vogezen om SS’ers gaat, geeft de indruk dat The Liberator een verkeerd punt aan het maken is. En als er dan later in scènes rond de bevrijding van Dachau de nadruk komt te liggen op wandaden van de bevrijders, die een aantal ongewapende Duitse militairen executeerden, krijg je helemaal het idee dat er nogal wat nuances aan het verhaal ontbreken.