The Last Ride of the Wolves maakt van een heistcliché een unieke, intrigerende boevenfilm ★★★★☆

Een oude crimineel die vrijkomt en zich nog aan één allerlaatste roofklus waagt: menig fan van het misdaadgenre zal bij dat uitgangspunt direct een hele film voor zich zien. The Last Ride of the Wolves is die film niet, en gelukkig maar. De Italiaans-Nederlandse cineast Alberto De Michele trekt zich nergens iets van aan in zijn eerste lange speelfilm, en zet het afgekloven basisgegeven zelfverzekerd naar zijn hand.

De boef in kwestie is de Noord-Italiaanse crimineel Pasquale. Na een leven vol misdaad en een gevangenisstraf van achttien maanden beraamt hij de klus die zijn pensioen moet inluiden. Zich een slag in de rondte ploeterend en bluffend, stelt hij een team rouwdouwers samen voor een overval op een geldtransport. En dat terwijl hij alsmaar geen contact krijgt met de man die hem over de route en het tijdstip van dat transport moet inlichten.

The Last Ride of the Wolves, geproduceerd door het avontuurlijke Amsterdamse filmbedrijf Halal, richt zich voortdurend op de momenten waarop de heist sloft en hapert: de eindeloze autoritten van Pasquale en zijn kompaan Alberto, het wachten in hotelkamers, het regelen van de loods waar de buit begraven moet worden, met vluchtbus en al.

Zo ging het blijkbaar ook ongeveer in het echt, of zo had het kunnen gaan. Pasquale wordt namelijk smakelijk heetgebakerd vertolkt door de vader van De Michele, die ooit daadwerkelijk met verschillende dieven – die eveneens als zichzelf optreden – op een geldtransport aasde. Die plannen mislukten, maar nu krijgt Pasquale van regisseur en zoon De Michele – óók te zien als zichzelf – dus een herkansing. Of misschien is de film ook eerder een afrekening, en schraapt De Michele daarom alle glamour weg.

Toch blijft The Last Ride of the Wolves intrigerend, niet in de laatste plaats door de opvallende cameravoering. Alle scènes lijken te zijn gedraaid met verborgen camera’s, sommige omlaag kijkend vanaf plafonds, andere verstopt in de auto’s van de boeven of spiedend vanuit een rafelig gat in een muur. Die surveillancestijl maakt de wederwaardigheden niet alleen nóg glanslozer, de film krijgt zo ook het karakter van een clandestien gedraaide documentaire. Wat dan weer past bij de verstrengeling van feit en fictie die De Michele nastreefde. Alleen: wie maakt deze stiekeme beelden dan, en waarom?

Die vraag is zo prikkelend dat het uiteindelijke antwoord, keurig geserveerd in de slotminuten, nogal teleurstelt in zijn eenduidigheid. Dat doet gelukkig weinig af aan de bevlogenheid waarmee De Michele te werk is gegaan, en die van The Last Ride of the Wolves een unieke boevenfilm maakt.