The Eurythmics vieren terugkeer in stijl

Tussen de masten van het roemruchte Greenpeace-schip hangt een groot doek dat het evenement aankondigt. De tournee heet www.peacetour.net, naar het adres van de speciaal voor de gelegenheid opgerichte Internet-site. Want de komende concerten (waarbij Nederland overigens wordt overgeslagen) zal geheel in het teken staan van de samenwerking die de 46-jarige Stewart en de twee jaar jongere Lennox zijn aangegaan met respectievelijk Greenpeace en Amnesty International. The Eurythmics doneren alle inkomsten van de tour, die in september van start gaat, aan de twee organisaties. Maar belangrijker: ze hebben zich tot doel gesteld voor beiden in de komende periode tezamen een miljoen nieuwe leden te werven.

Geen geringe opgave. Daarom moet een optreden op maandagochtend aan de Thames-oever de internationale media alvast mobiliseren. Met een persconferentie en een kort concert, waarin nieuwe songs als Peace worden afgewisseld met klassiekers als There must be an angel en de hit waarmee het duo in 1983 doorbrak: Sweet dreams are made of this. Het nieuwe materiaal borduurt soepel verder op de beproefde formule: makkelijk in het gehoor liggende popliedjes, waarin Lennox de Britse koelheid van haar stem wat meer soul geeft door die te contrasteren met een koortje van drie zwarte zangeressen.

Het concert doet denken aan de scene uit de film Let It Be, waarin The Beatles een optreden op het dak van de Abbey Road-studio geven. Ook nu lokken de onverwachte klanken geamuseerde voorbijgangers, moeders met kinderwagens en zelfs een enkele jogger. Alleen de bouwvakkers, die bezig zijn de oude specerijpakhuizen met uitzicht op de Tower Bridge om te toveren in luxe appartementen, lijken zich weinig aan te trekken van de muziek. Klopboor en schuurmachine gaan onverstoorbaar verder, terwijl de klanken van de band over het water waaien.

The Rainbow Warrior II, net terug van een protestactie tegen de walvisjacht bij Noorwegen, vormt even later het podium voor een persconferentie. Stewart en Lennox doen alle moeite om het gesprek richting Greenpeace en Amnesty te sturen, maar vragen over het hoe en waarom van de comeback van The Eurythmics kunnen niet uitblijven. Het was niet gepland, bekent Stewart, maar een eerste gezamenlijke sessie in de studio leverde meteen drie nieuwe songs op. Toen ze er zes hadden verzameld, werd pas duidelijk dat er weleens een heel album zou kunnen uitrollen.

Maar is zo'n samenwerking met een organisatie voor mensenrechten en een organisatie die zich inzet voor natuur en milieu geen handige zet om The Eurythmics zo op een verantwoorde, geloofwaardige manier weer op de rails te zetten? Lennox haalt haar schouders op: 'Cynici zullen er altijd zijn.' Stewart, die zich een paar keer van zijn grappigste kant laat zien, merkt eerst op dat ze het dus heel intelligent hebben aangepakt, maar wijst er vervolgens op dat de groep geen boodschap heeft aan cynisme. Hij citeert popscribent Julie Burchill, die het duo twintig jaar geleden al een snel einde toewenste in 'a plane crash'. Op dat moment roeren zich ook de woordvoerders van Amnesty en Greenpeace, die allebei laten weten de samenwerking met zo'n grote band bijzonder op prijs te stellen. David Bull van Amnesty wijst op de steun die zijn organisatie in de loop van de tijd van popartiesten heeft gehad. Daar valt niet mee te spotten, vindt hij: 'Ze hebben toegang tot andere media en een bijzonder groot publiek.'