The Beatles: Get Back brengt de band dichterbij dan ooit ★★★★★

Een van vele geneugten van The Beatles: Get Back, is dat de kijker gedurende de 469 minuten durende registratie van de studio-opnamen van Let It Be en het beroemde dakconcert een colonne aan ‘5de Beatles’ ziet voorbijtrekken. Naast John, Paul, George en Ringo kunnen we in het monsterproject van regisseur Peter Jackson ook de Beatles-periferie uitgebreid observeren.

Yoko Ono uiteraard, die niet van Lennons zijde wijkt. Anders dan boze stemmen weleens beweerden hindert zij het creatieve proces verder niet: we zien haar sereen de krant lezen, kalmpjes kalligraferen, slechts af en toe krijszingen. Meer op de achtergrond: de in een studiohoek vegeterende en chagrijnig ogende Hare Krishna-vrienden van George Harrison, de gitarist die middenin de sessies een paar dagen boos opstapt omdat de andere Beatles (vooral: McCartney) hem zo weinig inbreng toestaan.

Of Billy Preston, de piepjonge pianist van Little Richard die in Hamburg bevriend raakte met de Beatles. Wanneer de sessies halverwege vastroesten in gepiel en geklooi, is hij het die met zijn vrolijke grijns en waanzinnig swingende spel op de elektrische piano nieuw elan brengt. Er is ook nog de goeiige kolos en roadie Mal Evans, voortdurend onder handbereik als theebrenger en notulist. Hij mag met de hamer op een aambeeld slaan voor de opnamen van het liedje Maxwell’s Silver Hammer, blij als een kind.

Regisseur Jackson paste dezelfde techniek toe waarmee hij eerder de gammele beelden uit de Eerste Wereldoorlog restaureerde voor zijn oorlogsfilm They Shall Not Grow Old. Het filmbeeld van de originele opnamen uit 1969 oogt ongekend fris en scherp. Alsof je nu pas écht ziet hoe jong de Beatles pas waren, aan het sluitstuk van hun bestaan als band. The Beatles: Get Back is ook een film over een film, over de opnamen van de aanvankelijk als televisieshow bedoelde documentaire Let It Be uit 1970. Geregisseerd door Michael Lindsay-Hogg, die lijzig en sigaar rokend orde tracht te houden, maar nauwelijks grip heeft op de Beatles, die vooral bezig waren uit een creatieve impasse te geraken. Lennon en McCartney leefden niet meer samen, schreven dus ook niet meer samen. En manager Brian Epstein was overleden, waardoor het schortte aan discipline. Lennon slaapt elke ochtend uit, en heeft anders dan McCartney weinig composities voorbereid.

Tegelijk wordt er een olympische prestatie verwacht: binnen een tijdsbestek van drie weken voldoende liedjes schrijven en componeren voor een album én oefenen voor een allesovertreffend concert, waarbij wordt gedacht (niet per se door de Beatles zelf) aan een aan zee gelegen amfitheater in Tripoli. Misschien kunnen we de fans dan met een boot invaren, opperen de Beatles, die uiteindelijk dan maar het dak opgaan van het Apple-gebouw in hartje Londen. Daar is dan het laatste optreden van de Beatles, de 43 minuten zijn The Beatles: Get Back integraal opgenomen.

Jackson had een groot voordeel ten opzichte van collegaregisseur Lindsay-Hogg: waar de Beatles eerder nog wat censuur pleegden, mocht alles er nu in. Als de band, zich bewust van de registrerende microfoons, hun onderlinge conversaties soms even moedwillig verstommen door er doorheen te spelen, kon Jackson het geluid zo filteren dat alles alsnog hoorbaar is. Al verdienen de geluidstechnici van weleer ook credits: die verstopten een microfoon in een bloemenvaas, om mee te luisteren als Lennon en McCartney tijdens de lunch de frictie met Harrison doornemen.

Wellicht had The Beatles: Get Back een uur korter kunnen zijn zonder dat het opviel. Maar die tijd draagt ook bij aan de sensatie: de om de zoveel minuten oplaaiende genialiteit van de band wordt uitgelicht door het tussentijdse gelummel en geschaaf in de studio. Ook is er die onderlinge lol: Lennon die McCartney’s strofen moedwillig verhaspelt, ‘Bloody Mary comes to me’, maar nooit sart, juist opvallend goedgeluimd is.

The Beatles: Get Back brengt de Beatles dichterbij dan ooit. Wat waren ze goed.