Terwijl Meral Polat werkloos thuiszat, maakte ze een eigenzinnig en compromisloos theaterprogramma ★★★★☆

Slechts een paar woorden zijn herkenbaar: Koerdistan, melancholia, ciao bella. Voor de rest is alle tekst die actrice en zangeres Meral Polat in haar nieuwe programma Merals Zomer zingt Turks en Koerdisch. Lastig voor een bezoeker die die talen niet machtig is, temeer daar Polat weinig tot geen informatie geeft over wat zij zingt. Hooguit stipt ze summier aan dat een tekst door haar vader is geschreven, of dat ze nu gaat zingen voor een geliefde aan wie ze de ene dag rozen gaf, en die de volgende dag vertrok.

De stomkop. Want Meral Polat is niet alleen bloedmooi – doet dat ertoe? Ja, dat doet ertoe – ze is bovenal een begenadigd en vooral gedreven zangeres. Als actrice heeft ze haar sporen verdiend, zowel in het theater als in films en tv-series (De luizenmoeder), als zangeres bewijst ze in dit theaterconcert dat authentiek materiaal in een nieuw muzikaal idioom verrassend kan zijn.

Zoals veel artiesten zat ze dit voorjaar werkloos thuis. Ze is gaan struinen in bestaande liedjes en heeft die aangevuld met zelf geschreven nieuw materiaal. Smartelijk gezongen klaagliederen, liefdesliedjes vol verlangen, sexy up-temponummers – ook zonder toelichting lukt het Polat haar muziek grotendeels een betekenis te geven. In haar performance toont ze een geconcentreerde overgave.

Naast haar staan twee opmerkelijke muzikanten: Chris Doyle (gitaar, piano, keyboards) en drummer en percussionist Frank Rosaly, die zo opgaat in zijn muziek dat het een genot is om naar hem te kijken. De intensiteit waarmee hij tal van instrumenten bespeelt, is muziek in de puurste vorm.

Merals zomer is eigenzinnig en compromisloos. Iets meer duiding tussendoor zou welkom zijn, maar verder kan Meral Polat na haar zomer gewoon zingend de herfst in.