Take Root van Imre en Marne van Opstal misstaat niet tussen choreografieën van grote namen Crystal Pite en Sharon Eyal & Gai Behar ★★★★☆

Ga er maar aan staan, je choreografisch debuut maken bij de topgroep van het Nederlands Dans Theater en ingeklemd worden tussen zinderende hernemingen van bewezen werk van internationaal vermaarde choreografen. Drie jaar geleden stond grootmeester Hans van Manen nog geprogrammeerd tussen de Canadese Crystal Pite en het Israëlische duo Sharon Eyal & Gai Behar. Nu, in het drieluik Second Nature, mogen Imre (30) en Marne (28) van Opstal (zus en broer) hun ideeën laten zien. Die uitdaging grijpen ze met vier handen aan. In het gedurfde Take Root creëren ze een Dali-achtige sfeer, waarbij je als toeschouwer de logica snel achter je laat.

Sterke binnenkomer is de opening door een halfnaakte danseres die met opgetrokken schouders haar adem vasthoudt, waarna negen dansers vliegensvlug tegen de achtermuur knallen, in handstand. Op één na, hij rekt zich uit. Nooit wordt het plaatje passend, dat is fraai. Telkens slaat iemand een bres (later letterlijk, in de muur), door weg te lopen, te krabben aan bovenarmen, met manke poot te snelwandelen of als kemphaan te vechten. Fraai is het fysiek vervormde mannenduet, hand in hand op teenpunten. En het slotduet is een pareltje, met een bijna gewichtsloos kronkelende Lea Ved, als was in de handen van Sebastian Haynes.

Tussendoor verschijnen wolken rook achter de muur en wordt een op-doek-geprint schilderij gehesen van landschapsschilder Jacob van Ruisdael, als rustiek doorkijkje, dat ook weer deels neerstort. Componist Amos Ben-Tal mixt fragmenten van Bachs cellosuites met dreunen, sirenes en trommels. Kortom: het knettert bij broer en zus Van Opstal.

Zo misstaat het surrealistische Take Root zeker niet tussen de magische sneeuwval-in-dans in Pites Solo Echo (2012), en de samengebalde energie van schokschouderende torso’s boven continu verende voeten, in Bedroom Folk (2015) van Eyal & Behar.