Sympathiek verslag van een obsessie voor de lach

In mei 2019 hoort Sytske Frederika van Koeveringe (1988) dat ze borstkanker heeft. De arts die het haar vertelt ‘heeft een professionele lach en als dit haar echte lach is, dan vind ik dat jammer’. Vreemde reactie? Niet voor Van Koeveringe, opgeleid aan de Gerrit Rietveld Academie en geobsedeerd door de lach. Ze noteert wanneer ze zelf lacht, hoe en hoelang. Ze ondervraagt anderen over lachen, ze observeert lachende voorbijgangers op straat. Haar notities bewaart ze in een lacharchief, niet van plan er iets mee te doen. Tot de diagnose. Dag nacht licht toch is het verslag van die hernieuwde fascinatie in een periode van scans en chemo. Dat neemt alle vormen aan: dialogen, losse fragmenten, poëzie, lijstjes, een e-mail aan haar tumor. Soms in spreektaal, soms in rake formuleringen. (‘Hij tikt zijn vrouw lichtjes tegen haar rug, alsof hij een stilstaand paard weer in beweging brengt.’) Haar onderzoek doet ze voor zichzelf. En zo schrijft ze ook. Van Koeveringe wil geen levensinzicht uitventen, evenmin bedelt ze naar medeleven of sympathie. En dat is sympathiek. (Marjan van den Berg)