Striptekenaar Jeroen de Leijer kreeg zijn zoon Boris (toen 18) uit bed met een reis naar Texas

Vader (bekend van Eefje Wentelteefje) en zoon maakten een graphic novel over hun roadtrip door de staat waar alles draait om fastfood, ontbijtgranen en wapens.

Behalve roadmovies bestaan er ook roadstrips, en daar is Naar Texas en terug een heel mooi voorbeeld van. Het boek had ook Van Tilburg naar Texas kunnen heten, want de vader en zoon die in deze grafische roman de hoofdrol spelen, komen uit Brabant. Die vader is tekenaar Jeroen de Leijer (54), bekend van zijn even dappere als sneue stripfiguur Eefje Wentelfteefje. Zijn zoon heet Boris (24), heeft speciaal onderwijs ‘genoten’ en lag jarenlang in bed, waar hij op zijn mobiel naar Flutnix keek.

Die woordspeling komt van vader, die zich ergerde aan zijn zoon. Er moest iets gebeuren om de lethargie te doorbreken, en dus stelde Jeroen op een dag aan Boris voor om samen een trip te maken naar Verdun en andere pleisterplaatsen uit de Eerste Wereldoorlog. Prima keuze, want Boris weet heel veel van geschiedenis en wapens, zoals later in het boek blijkt.

Onderweg naar Noord-Frankrijk bedenken ze een ‘Verdun Bingo’: een kaart vol dingen die ze kunnen aantreffen, zoals gasmaskers en bajonetten, aanstekers in de vorm van pistolen en Amerikaanse toeristen in Hawaii-shirts. Bingo! Ze komen bijna alle clichés tegen. Jeroen maakt er een getekende reportage over en als hij erin slaagt erin die te verkopen (wat lukt, Reader’s Digest publiceert het verhaal), mag Boris bepalen waar de volgende reis naartoe gaat.

Hij wil naar Amerika, waar op dat moment de verkiezingsstrijd tussen Donald Trump en Hillary Clinton gaande is. Boris wil specifiek naar de staat Texas. Hij motiveert zijn keuze zo: ‘Wat Beieren is voor Duitsland, is Texas voor Amerika. Amerikaanser dan Amerikaans. Texanen zijn heel erg op zichzelf en lossen hun eigen problemen op: We don’t call 911!’

Donald Trump deed mee aan de verkiezingen van 2016, dus de reis naar Texas dateert al van zeven jaar terug. Waarom nu pas een publicatie? Boris: ‘Het boek wordt verteld in twee stemmen: de handgeletterde teksten zijn van mijn vader, bij de blokken tekst met typeletters kun je ervan uitgaan dat het van mij is.’ Tijdens de Texas-trip was hij pas 18 en moest hij nog leren schrijven. Bovendien zat hij niet lekker in zijn vel. ‘Ik had twee mbo-opleidingen gedaan, maar had niks te doen. Ik was gestrand en het bed was mijn eiland.’

Met dank aan Texas is hij van dat eiland af gekomen. De plaatselijke cultuur wordt er bepaald door drie dingen, die in het boek uitgebreid aan bod komen: fastfood, cereals (ontbijtgranen) en wapens. Jeroen wijdt een hele pagina aan de logo’s van junkfoodrestaurants (‘Spaar ze allemaal!’) en strooit recensies door het boek waarin Boris cijfers geeft aan de smaak van pannekoeken en de grootte van de porties. De meeste energie stopt hij echter in de jacht op één zeldzaam merk ontbijtgranen met mini-marshmallows, chocola en een getekende vampier op de doos. Hij meldt enthousiast: ‘Count Chocula is dé cereal die je alleen in het Halloweenseizoen kunt kopen. Het is niet elke dag dat je dat eet!’

Intussen broedt zijn vader op een onderwerp voor een nieuwe reportage en legt contact met drie zwaarlijvige vrouwen die actievoeren tegen Open Carry, zoals op straat rondlopen met een voor iedereen zichtbaar wapen in je holster wordt genoemd. Het drietal neemt Boris en Jeroen ’s avonds mee naar het Capitool van de stad Austin, waar ze om onduidelijke redenen topless demonstreren en teksten op het wegdek kalken. Ze worden gearresteerd, Boris en Jeroen kijken van een veilig afstandje toe.

Wat heeft de reis, behalve een boek, eigenlijk opgeleverd? Ligt Boris nog steeds in bed? ‘Dat valt wel mee’, zegt hij. ‘Ik doe nu een opleiding, ik heb motivatie.’ Vader Jeroen vat het hele avontuur droogjes samen met: ‘Ik heb helemaal niks met Amerika. Je hebt er heel veel hotels. Verder is het een beetje hetzelfde als thuis.’

Jeroen en Boris de Leijer: Naar Texas en terug. Uitgeverij De Harmonie; 176 pagina’s ; € 34,90.