Stranger Things 2 mist de avontuurlijkheid van seizoen 1

Stranger Things verscheen op 15 juli 2016 op Netflix en had ongeveer een lang weekend nodig om uit te groeien tot het televisiefenomeen van het jaar. In de dramaserie met horrorelementen gaat een stel kinderen in het fictieve stadje Hawkins op zoek naar een vriendje dat is vermist sinds een spelletje Dungeons & Dragons.

Lang verhaal, heel kort: Will is verdwenen in een parallel universum (The Upside Down), waarvan in de bossen buiten Hawkins een breuklijn loopt. Deze opening naar een andere dimensie wordt bewaakt vanuit een geheimzinnig laboratorium, onderdeel van een machtig militair-industrieel complex. Tegelijk met de verdwijning van Will duikt het geheimzinnige meisje Eleven op, een bron van fascinatie voor de vrienden van Will, al was het maar vanwege haar bovennatuurlijke vaardigheden. Eleven, een rol van Millie Bobby Brown, was een soort kruising van Carrie, E.T. en Beverly uit It.

In één klap sterren

Het verhaal speelt zich af in de aanloop naar Kerst 1983. Niet voor niets: een van de zaken die de serie zo populair maakte was de aanstekelijke hommage die de makers Matt en Ross Duffer (geboren in 1984) met Stranger Things brachten aan de films waarmee ze waren opgegroeid. Het zijn de VHS-klassiekers van de jaren tachtig en negentig: het werk van Steven Spielberg, John Carpenter en de verfilmingen van het werk van Stephen King.

Stranger Things betekende een comeback voor actrice Winona Ryder, als de getraumatiseerde moeder van de verdwenen jongen Will, en maakte van de jonge hoofdrolspelers in één klap sterren. Niemand keek er van op dat ze opdoken bij elke Amerikaanse talkshow en de show stalen bij de Grammy's met hun uitvoering van Uptown Funk - dansen en zingen ging ze trouwens ook prima af.

Rottende pompoenen

Waar waren we gebleven? En we proberen op kousenvoeten rond al te grote spoilers te lopen. Aan het slot van het eerste seizoen was al duidelijk dat Will gered was, maar dat de duistere wereld van The Upside Down zich in hem genesteld had. Seizoen 2 begint aan de vooravond van Halloween 1984; het gaat niet zo goed met Will. Hij heeft last van visioenen, waarin hij zich opeens weer aan gene zijde bevindt en geconfronteerd wordt met een langzaam groeiende schaduw, het schaduwmonster, dat kennelijk ambities heeft de grens tussen beide werelden over te steken. De pompoenen liggen niet voor niets te rotten in de velden rond Hawkins.

Ook in seizoen 2 staat er maar één ding tussen het alledaagse leven in Hawkins en Armageddon: het doorzettingsvermogen van een stel 12-jarigen, die ook nog eens last hebben van zaken als verlammende verliefdheden, met als bijproduct onzekerheid en jaloezie.

Geen toevalstreffer

Er is genoeg te genieten in het tweede seizoen. Stranger Things was geen toevalstreffer en de piepjonge acteurs spelen nog steeds, ook nu ze echte sterren zijn geworden, overtuigend. En ook het tweede seizoen is een popculturele grabbelton, met verwijzingen van Grease tot The Exorcist, van Alien tot Ghostbusters. Deze laatste film leidt tot een van de beste afleveringen in het tweede seizoen, als de jongens zich voor een Halloweenfeest verkleden als hun helden. En laat dan net de poort van de hel op een kiertje hebben gestaan. Muzikale verwijzingen zijn in dit seizoen beduidend minder subtiel: de Duffers knallen er gewoon Ray Parker jr. in. Who you gonna call?

Het is moeilijk te zeggen of de gebroeders Duffer hier op geheel eigen koers varen of dat ze zich toch te veel bewust waren van het gegeven dat ze een vervolg gingen maken op een van de populairste series uit de Netflix-geschiedenis. Of zijn hier de beruchte algoritmes van Netflix gebruikt die moeten leidden tot analyses van kijkersgedrag, maar die wellicht ook de inventiviteit om zeep helpen? Stranger Things 2 probeert teveel en is minder avontuurlijk dan het eerste seizoen. Ook een aantal nieuwe figuren komt niet uit de verf.

Neem de online hype rond de bijfiguur van Barb, als 'beste vriendin' van mooiste meisje van de klas, als een wat al te makkelijk slachtoffer meegesleurd naar The Upside Down. 'WhataboutBarb?' was de hashtag, waarin de fans opheldering, zo niet reïncarnatie eisten.

Hadden de Duffers nog naar haar omgekeken, zonder deze kijkersopstand? Het leidt in elk geval in seizoen 2 tot een uitgebreide verhaallijn, die eigenlijk, met alle respect voor Barb, alleen maar afleidt.

Hetzelfde lijkt te gebeuren met de figuur van Eleven (Millie Bobbie Brown), die in het tweede seizoen een geheel eigen en niet helemaal geslaagde verhaallijn krijgt, alsof ze een eigen spin-off heeft. Pas aan het slot van het seizoen is de bende weer samen, net op tijd natuurlijk, om de ondergang van de wereld te voorkomen en een knipoog richting een, inmiddels aangekondigd, derde seizoen te geven.

Als de jongens samen zijn, werkt Stranger Things 2 nog het best. 'I think there is something in the woods.' Dat willen we horen.