Sorry We Missed You van regisseur Ken Loach is een ijzersterk, aangrijpend manifest ★★★★★

Het is een leugen natuurlijk, dat ondernemerschap van Ricky (Kris Hitchen). Officieel mag hij zich in zijn nieuwe baan als pakketbezorger eigen baas noemen. In werkelijkheid zit hij vast aan één opdrachtgever die hem geen millimeter vrijheid gunt. Ricky, die altijd heeft gewerkt maar nooit veel geluk had in zijn loopbaan, is wat je noemt een schijnzelfstandige.

Ja, de kosten van zijn nieuwe bestelauto, daar draait hij zelf voor op. De risico’s – ziekte, schadeclaims – zijn ook voor hem. Verder is hij een slaaf van het neoliberalisme, twaalf uur per dag voortjakkerend zonder pauze, opgejaagd door een trackingsysteem dat bijhoudt welk pakketje zich waar bevindt.

De Britse regisseur Ken Loach neemt het al meer dan vijftig jaar onvoorwaardelijk op voor de zwakkeren in de samenleving. In Sorry We Missed You keert hij zich tegen de flexibilisering van de arbeidsmarkt, die voor de laagstbetaalden neerkomt op een mooi verpakt flutcadeau: hier, zelfstandigheid, stik er maar in.

Loach en zijn vaste scenarist Paul Laverty gaan daarbij altijd uit van het persoonlijke verhaal. Hun helden zijn mensen die vastlopen in het systeem, zoals de arbeidsongeschikte timmerman in I, Daniel Blake (bekroond met de Gouden Palm in Cannes in 2016), de schoonmakers zonder vakbond in Bread and Roses (2000) of de werkloze alcoholist in My Name Is Joe (1998).

In Sorry We Missed You lijken Ricky en zijn vrouw Abbie (Debbie Honeywood) het aanvankelijk goed voor elkaar te hebben. Ze hadden graag een koopwoning gewild, maar Ricky werd tijdens de bouwcrisis ontslagen. Sindsdien heeft hij zich weten te redden met tijdelijke baantjes, terwijl Abbie in de zorg werkt met een nulurencontract. Ze maken allebei lange dagen, waardoor ze hun kinderen weinig zien. De 11-jarige Liza Jane redt zich wel, maar haar 16-jarige broer Seb dreigt te ontsporen.

Ricky’s werk als pakketbezorger lijkt veelbelovend, maar pakt uit als een strop om zijn nek. Minutieus legt Loach vast hoe het misgaat. Ricky en Abbie zijn werkende armen; de scheidslijn tussen je hoofd boven water houden en verzuipen in schulden is flinterdun.

Waar in zijn vorige films de aanklacht het soms won van nuances of realisme, is Sorry We Missed You op alle fronten overtuigend. De 83-jarige Loach, altijd al meester van de empathie, toont zich in topvorm. Naast woede laat hij ruimte voor begrip en ontroering. De huiselijke scènes vol puberperikelen zijn prachtig getroffen, de problemen op Ricky’s werk komen aan als een vuistslag. Zonder een moment drammerig te worden, is Sorry We Missed You een ijzersterk, aangrijpend manifest.