Sonische bombardementen op Horizons

Camera's ready, prepare to flash. De reisgids die zijn publiek een kijkje gunt in de donkerste hoekjes van het feest, klinkt koeltjes, haast ongeïnteresseerd. Maar als hij het teken geeft om te flitsen, barst een hels kabaal los van drumroffels, die door de grote Delta-hal van de Amsterdamse RAI kletteren. Flash. Het publiek klapt en juicht, en laat zich meevoeren in het sonische bombardement dat van het podium komt. Heineken Horizons is dan al zo'n zes uur aan de gang, maar met het optreden van Green Velvet, om half vier in de ochtend van Koninginnedag, bereikt het feest een daverend hoogtepunt.

Prepare to flash, drie jaar geleden een internationale clubhit, is het bekendste nummer van de zwarte Chicago-producer Curtis Jones. Zijn snoeiharde set techno-house bewijst nog eens hoe opwindend elektronische dansmuziek live kan zijn. En dat terwijl zijn optreden volgt op een programma van louter klinkende dj-namen, van Angelo en Darren Emmerson tot Roni Size en dj Krust. Green Velvet's Flash is niet alleen een van de meest heftige, maar ook een van de grappigste clubhits van de afgelopen jaren.

Zo'n tienduizend bezoekers trok het eerste feest in drie hallen, waarmee Heineken zich nu ook op de moderne dansmuziek stort. Raves, grote party's in hallen, zijn internationaal gezien, een beetje uit de tijd. Maar Nederland heeft, vooral dankzij de grote gabber-party's, een lange traditie met zulke feesten, en een deel van dat publiek lijkt nu ook andere dansmuziek te ontdekken.

Gabber, de typisch Nederlandse hardcore dansmuziek, was nou net de enige dansstijl die schitterde door afwezigheid in de RAI. Het programma bestond uit grote namen van techno en clubhouse (naast Darren Emmerson en Laurent Garnier ook Marcello, Dimitri en Deep Dish), drum 'n bass (Roni Size, Fabio, Grooverider), speedgarage (Joost van Bellen, Dreem Team) en chemical beats. In de laatste categorie was Junkie XL de grootste naam, maar de groep moest op het laatste moment afzeggen door een blessure van Tom Holkenborg.

Een naam meer of minder leek de bezoekers overigens niet veel uit te maken. Ze kwamen voor het feest, en fladderden in de loop van de nacht steeds van de ene naar de andere zaal. Hoewel de drum 'n bass-acts het goed deden, had een deel van het publiek nog altijd moeite met het snelle tempo en de complexere ritmische structuur van dit genre. Het haastte zich in ieder geval steeds snel naar een andere plek, zoals de clubhal, waar het stampvol was op de speedgarage-dansvloer.

Plekken om even bij te komen van de tetterende geluidsinstallaties waren er weinig, wat de vraag oproept hoe de organisatie het geplande maximum aantal bezoekers van 15-duizend had willen herbergen. Want met nog een paar duizend bezoekers extra, was Heineken Horizons onaangenaam vol geweest.

Nu was het precies zoals het wezen moest, al waren er wel een paar minpuntjes aan de opzet van het feest. Zo was er weinig aandacht besteed aan de aankleding van de RAI, terwijl de geluidsinstallatie in alle zalen onaangenaam hard en schel klonk. Zulke grote, hoge hallen zijn natuurlijk een akoestische nachtmerrie, al neemt dat niet weg, dat het met een beetje meer moeite stukken beter had kunnen klinken dan het nu deed. Niet dat het publiek zich er al te veel van aantrok. Het kwam om te feesten, en in de nacht voor Koninginnedag eens flink uit zijn dak te gaan. En dat deed het met zoveel overgave, dat Heineken Horizons voor de nacht van 29 april een nieuwe traditie lijkt te hebben ingezet.

Gert van Veen