Soms flauw zet Raymann toch de zaal op zijn kop

Nee, het gaat niet over Turken, Marokkanen of Vietnamezen, maar over blanke Nederlanders. Zij willen zo graag hiphoppen als die soepele zwarte jongens en meisjes die op TMF voorbij glijden, maar het blijft een houterig geheel.

De Surinaamse cabaretier Jörgen Raymann heeft een grote zak met stekelige opmerkingen over de Nederlanders bij zich. Telkens als hij een handvol de - grotendeels zwarte - zaal in strooit, staat de tent op zijn kop.

Vorig seizoen presenteerde Raymann de televisieserie Comedy Factory bij de NPS. Die zal zeker niet de geschiedenis ingaan als de absolute humortopper, maar het heeft Raymann wel de status van Bekende Surinaamse Nederlander opgeleverd. Zo bekend dat het abonnementpubliek van het Rotterdamse Luxor Theater direct bijna alle kaartjes opkocht voor de opening van het nieuwe seizoen.

Aangezien Surinamers nauwelijks naar het theater gaan en helemaal geen abonnementen kopen, werd een extra voorstelling ingelast. Het Surinaamse publiek, dat volgens Raymanns manager pas op het laatste moment komt aanzetten, maakte massaal van de gelegenheid gebruik.

Daarom hing op de 'voorpremière' eigenlijk dezelfde sfeer als tijdens de korte proeftournee langs kleine buurttheatertjes vorig seizoen met zijn show Mi Kondre Tru: ha, eindelijk een komiek die helemaal van ons is, nou wordt het pas echt leuk.

Als je het tekstmateriaal van Raymann langs de kritische lat legt, dan komt het vaak niet verder dan de platte grappen van de moppentapper in de kroeg. De zaal proest het uit als de voor de hand liggende rijmwoorden op bijl en heet net niet worden uitgesproken. Een derderangs lolbroek zou het niet meer durven om nog iets over maandverband met vleugeltjes te zeggen, maar Raymann komt er mee weg.

Naast de onderbroekenlol maakt Raymann, die geboren is in Amsterdam en opgroeide in Suriname, ook buitengewoon scherpzinnige opmerkingen over de Nederlandse samenleving. Dan haalt hij niet alleen uit naar de blanke Nederlanders maar ook naar zijn Surinaamse broeders en zusters.

Aan het slot tovert hij ook nog een fraaie bewerking van Het Dorp van Wim Sonneveld tevoorschijn. In Het Volk krijgt de Surinaamse president Wijdenbosch er pittig van langs. Nu ook Bouterse zijn oude kameraad heeft laten vallen is zo'n lied ook in Suriname tamelijk veilig, maar dat doet niets af aan de kwaliteit.

En zo is Raymann een completere komiek dan het eerste kwartier doet vermoeden. Hij maakt van een uitverkocht Luxor een intiem familiefeestje, waarbij alle feestgangers vrolijk op hun donder krijgen.

Raymann, die in Suriname een instituut is, gaat makkelijk met publiek om. Tijdens een optreden op de Uitmarkt pakte hij een vrijwel blanke zaal volkomen in. In de tweede helft van het seizoen maakt hij nog een keer de oversteek naar Nederland. Als staatssecretaris Rick van der Ploeg zijn multi-culturele doelstellingen wil bereiken, dan is Jörgen Raymann de man die hij zoekt.