Smashing Pumpkins gooien goede naam te grabbel
Alles was maandag verkeerd aan het eerste Nederlandse zaaloptreden van de Smashing Pumpkins in jaren.
En dan de setlist. Die is nu al een paar weken in de Europese tour goeddeels hetzelfde, maar er valt nog altijd geen chocola van te maken. Het mooist was misschien nog wel het begin, met het oude Porcelina of the Vast Ocean. Hierin kwamen de verschillen in dynamiek, waar de band in de vroege jaren negentig als geen ander mee wist te experimenteren, nog mooi tot uiting. Daarna ging het al heel snel mis. Tonight Tonight klonk rommelig, en het geluid werd steeds lelijker.
Potsierlijk
Twee akoestische intermezzo’s haalden de vaart eruit, en het gepreek van Billy Corgan voorafgaand aan 1979 was bijkans potsierlijk: ‘Er was een tijd dat mensen echt geloofden in de kracht van muziek.’ Dat geloof zou niet hoeven verdwijnen met meer liedjes als Today, maar het materiaal van de mislukte comebackplaat Zeitgeist (2007) was, zoals een quasigrappende Corgan al voorspelde, vooral een aansporing voor bar- en wc-bezoek.
Het ergste bewaarde Corgan tot het laatst. Een amorf half uur noise met nauwelijks te onderscheiden werk van hun slechtste plaat Machina/The Machines Of God (2000) was de door Corgan beoogde finale. De paar geestig bedoelde rockcitaten die erin langs kwamen (Easy Livin’ en For What Its Worth) riepen vooral ergernis op. Zoals de hele avond eigenlijk. Een van de meest opwindende rockbands van de jaren negentig gooide een kleine drie uur zijn reputatie te grabbel.
Smashing Pumpkins, Brabanthallen, Den Bosch. 18 februari.
Lees ook 'De megalomanie van Billy Corgan' op het weblog van Gijsbert Kamer
