Slaapwandelen bij daglicht

Het korte verhaal past Anneloes Timmerije als een handschoen. In haar debuutbundel Zwartzuur (2005), dat bij heruitgave werd omgedoopt tot De plaats der dingen, wekte ze al moeiteloos uiteenlopende types tot leven. In Slaapwandelen bij daglicht opent ze opnieuw op meeslepende wijze hele werelden.

De opening is vaak krachtig. Die van 'Een vos voor de deur' gaat zo: 'Daar heb je Herman, zo te zien in een nieuwe spijkerbroek. (...) Fluitend gaat hij op zijn doel af.' Je ziet de man lopen, daadkrachtig. Die gaat iets groots verrichten! Dan blijkt dat hij beheerder is van een openbare leeszaal en een expert op het gebied van luchtverfrissers, die hem overigens bijna fataal worden. In de liefde lijkt hij geluk te hebben, tot zijn minnares hem een lelijke poets bakt.

Zo geeft Timmerije vaak een verrassende draai aan haar verhalen. Het schokkendst gebeurt dat in 'Raven', waarin een oude verzetsman over het graf heen spreekt. De liquidatie van een verrader wordt een dag uitgesteld en die heeft juist dan nog onderduikers uit een achterhuis kunnen verraden. De verzetsman had de namen kunnen vergeten 'als niet een van hen dat dagboek had geschreven'.

De auteur speelt met de diepste angsten en verlangens van gewone mensen. Een vrouw die nog maar een week te leven heeft, een personeelsdirecteur met vliegangst, een hoogbejaarde die haar thuishulp gijzelt; allemaal stemmen die het waard zijn te worden gehoord.