Simon Boccanegra is gewoon te saai

De House of Cards onder de opera's, zo omschrijft de Duitse regisseur David Hermann het melodrama Simon Boccanegra. In de opera van Giuseppe Verdi woedt een politieke machtsstrijd, die hard ingrijpt in de levens van de personages.

De volkse Simon Boccanegra is tegen zijn zin tot doge van Genua verkozen, tegenstanders azen op zijn positie en op zijn dochter. Het verhaal speelt zich af in de 14de eeuw, toch was het voor Verdi en zijn tijdgenoten heel actueel. Simon Boccanegra gaat over de strijd tussen het volk en het patriciaat, én over de verzoening tussen de stadsstaten Genua en Venetië. Ideale stof voor Verdi, die zijn droom van een verenigd Italië werkelijkheid zag worden.

En toch: Simon Boccanegra gaat meer over persoonlijk drama dan over politiek. Zelfs nadat Verdi zijn opera grondig had gereviseerd in samenwerking met librettist Arrigo Boito. Die stelde dat Boccanegra 'veel intrige, maar weinig samenhang' bevat. In het aanbrengen van die samenhang schuilt de grootste uitdaging voor de regisseur. De vraag was hoe David Hermann met het episodische karakter om zou gaan in zijn regie voor Opera Vlaanderen, die zondagavond in Antwerpen in première ging.

Van een House of Cards-stijl blijft Hermann wijselijk weg. Maar wat hij er wel van maakt, is ook niet bijster origineel - en al helemaal niet spannend. De zangers komen dan weer op in eigentijds tenue de ville, dan weer in historische kostuums. Het toneelbeeld is vaak schilderachtig, maar heeft ook het statische van een schilderij.

Hermann doet weinig tot niets om de kijker het verhaal beter te laten begrijpen, maar zo'n metaproductie met prikkelend commentaar is het ook al niet. Ja, hij laat met een laatste-avondmaalscène zien hoe Verdi van Simon Boccanegra een heilige maakt. Daar blijft het dan wel bij.

De cast is in vocaal opzicht goed, maar de zangers brengen weinig extra's op het toneel, en dat is in deze matte regie wel nodig. Myrtò Papatanasiu (als Amelia Grimaldi) heeft een mooie sopraan; de stem van Nicola Alaimo (titelrol) is warm en dragend, al zou iets meer tekstbeleving veel kunnen compenseren.

Het orkest speelde meer dan verdienstelijk onder leiding van Alexander Joel, die een fijne bodem legde voor Verdi's meesterlijke duetten. De muziek is onbreekbaar en de beste reden om de opera in Antwerpen of Gent (tot 9 maart) te bezoeken. Maar als geheel heeft deze productie te weinig smoel. En erger: ze is gewoon te saai.