Shabu is een innemende speelfilm-documentaire over een Rotterdamse puber ★★★★☆

Het is een wet als je een film met een kind in de hoofdrol maakt: zonder het juiste kind heb je geen film. En zo is het coming-of-ageportret Shabu onvoorstelbaar zonder het 14-jarige jochie Sharonio, een van de bewoners van de Peperklip, een Zuid-Rotterdams woonfort uit de jaren tachtig. Een kind in het lichaam van een man, het forse lijf gestoken in strakke en kleurige shirtjes die hem goed staan. Zie de twinkeling in zijn ogen of zijn onbedwingbare neiging tot ritmisch trommelen op de reling van galerij: Shabu (Sharonio) valt op tussen de overige flatbewoners.

Hij droomt groot: rijk worden in de muziek. Maar gooit ondertussen zijn eigen glazen in. Shabu heeft stiekem de auto van zijn oma meegenomen en in de prak gereden. Tijdens het familieberaad waarmee de 75 minuten lange film van Shamira Raphaëla opent, wordt zijn straf bepaald: de zomer lang geld verdienen, waterijsjes verkopen of schappen vullen in het buurtsupermarktje, om zijn schuld af te betalen. Ondertussen weigert zijn naar Suriname vertrokken oma ieder contact met haar kleinzoon, wat de nonchalante Shabu – toch haar lieveling – heus dwars zit.

Shabu, eerder al geselecteerd voor een reeks aansprekende festivals, waaronder IDFA, IFFR en Berlijn, is een documentaire in de jas van een speelfilm. Alles is min of meer echt, maar de camera beweegt alsof we naar een speelfilm kijken, gesteund door allerlei muzikale effectjes. De mensen in beeld zijn zichzelf, maar doen net alsof er geen filmploeg aanwezig is. Met die wonderlijke, soms een tikje artificieel aanvoelende opzet, schendt Raphaëla de gangbare documentaire-afspraak met de kijker. Maar Shabu krijgt er iets extra levenslustigs en aanstekelijks door: we zien de 14-jarige als de ster van zijn eigen leven. Ook de intimiteit komt goed over: de onderonsjes met Shabu's vader, die zijn zoon kalm wat handvatten aanreikt voor diens puberperikelen: geloven in jezelf, werken om iets te bereiken. En, als kroon op de film, de onvermijdelijke en aandoenlijke hereniging met oma.

Shabu heeft veel weg van een sprookje: de goede afloop hangt voortdurend in de lucht, in deze zomerzoete grotestadsidylle. Maar in de gesprekjes van Shabu en zijn beste vriend Jahnoa klinkt ook de soms grimmige realiteit door van het leven in de Peperklip-buurt: hier kun je in de woonflat zomaar een dikke plas bloed in de lift aantreffen.

Misschien, denk je na het feestelijke slot van haar film, kan Raphaëla over een aantal jaren nog eens de camera op Shabu/Sharonio richten. Hoe ging met verder met deze innemende puber? Kon hij zijn dromen waarmaken?