Secuur opgebouwde dans met muziek als een spiritueel infuus

Arvo Pärt (1935) mag gerust de componist worden genoemd die meditatie tot muziek verhief, of muziek tot meditatie. Bijna al zijn composities doen spiritueel en tijdloos aan. Sinds 2009 werkt hij samen met het Cello Octet Amsterdam; de acht cellisten kunnen daarom putten uit een rijk arsenaal aan composities, die de Etse (oud-)kluizenaar speciaal voor hen schreef. Tijdens de uur durende dansvoorstelling Summa spelen ze die met een groot gevoel voor verfijning.

De Braziliaanse choreograaf Samir Calixto (1978) plaatst het Cello Octet midden op het podium, voor een verhoging. Daar staan twee dansers als poortwachters klaar voor uiterst strakke, minimalistische bewegingen: een hand die zich centimeter voor centimeter verplaatst of een torso die langzaam zijwaarts kantelt. Dat is opvallend; Calixto mag gerust de choreograaf worden genoemd die het armzwiepen tot kunst verhief. In eerdere choreografieën gaf hij overbekende composities als De vier jaargetijden van Vivaldi en Winterreise van Schubert nieuwe energie door zijn dansers in diagonalen over het podium te laten stuiven, zwiepend met hun armen.

Nu houden dansers Quentin Roger en Maria Chiara Mezzadri zich heel lang in; alleen halverwege gaan ze los. Dan maken ze al hun bewegingen weer langer, slingeren ze hun energie de ruimte in. Bij deel drie keren ze gelouterd terug. Prachtig hoe ze zich gestaag terugtrekken in stilte. Als een meditatief afscheid.

Muzikaal valium wordt de muziek van Pärt weleens genoemd. Maar in Summa, met Calixto's secuur opgebouwde dans, mag je het ook een spiritueel infuus noemen.