Sampa The Great rijgt stijlen aaneen en blijft authentiek klinken ★★★★☆

Sampa The Great maakte al een ep en een mixtape maar The Return geldt als het volwaardige debuut van deze in Zambia geboren en inmiddels in Melbourne woonachtige rapper. Hoewel je haar eigenlijk tekort doet met de term rapper. Ze laat inderdaad haar venijnige, stevig met maatschappijkritiek doorspekte raps ratelen, maar net zo makkelijk schiet ze in een r&b- of soulmodus.

Wat haar album The Return zo bijzonder maakt, is dat ze uit allerlei decennia stijlelementen plukt en toch volkomen authentiek klinkt. Een stukje r&b hier, een snufje jarenzeventigsoul daar, en dan weer een door disco-beats gedreven rap of Afrikaanse samenzang: Sampa The Great kan het allemaal moeiteloos aan.

Alles aan The Return klinkt fris, intens en waarachtig, en dat meer dan vijf kwartier lang.

Ja, iets te lang misschien, maar net als je na een uurtje verzadigd lijkt te raken komt het 9 minuten durende titelstuk voorbij. En dat is een soort Afro-futuristische minisymfonie met jazz-elementen in de geest van Kendrick Lamar op zijn album To Pimp a Butterfly (2015). Net zo goed, net zo meeslepend en vooral heel verrassend. Je moet misschien even wennen aan haar wat beverige, soms rafelige stem maar naarmate je de plaat vaker hoort valt ook steeds meer op hoe zorgvuldig alles om haar heen geproduceerd is en hoe ze precies de juiste ruimte neemt voor haar verhalen, terwijl gitaar en tik-tokkende drums de aandacht opeisen. Heel knap gedaan.