Rufus Wainwright maakt het zichzelf niet makkelijk in Groningen

Aan de ene kant het strijkersensemble dat elk jaar een samenwerking aangaat met een artiest uit een andere muzikale hoek; aan de andere kant de Prins van Kamerpop die van achter de vleugel zijn hartstochten mijmert in een wolk van klassieke invloeden. In Wainwrights muziek waren al knikjes naar de klassieken (de ritmische verwijzing naar Carmen in Vibrate), regelrechte citaten (Ravels Bolero in Oh What a World) en dan hebben we het nog niet eens gehad over Wainwrights eigenste opera (Prima Donna).

Maar de Amerikaans/Canadese zanger maakt het zichzelf niet makkelijk. In plaats van te leunen op eigen repertoire, dat vaak al weelderig gearrangeerd én breed georkestreerd is, kiest hij voor de concerttour met Sinfonietta, All I Want, grotendeels voor de invloeden die hem gevormd hebben. Op jonge leeftijd bewonderde hij Franse componisten (Berlioz, Rameau) en songwriters (Joni Mitchell, Leonard Cohen, moeder Kate McGarrigle) die net als hij uit Canada komen.

Wainwright wil eer betonen. Dat betekent je stinkende best doen om recht te doen aan andermans materiaal én je ziel en zaligheid blootgeven. Er staat iets op het spel. Je merkt het aan de lichte nervositeit aan het begin van het concert. Wainwright zingt Joni Mitchells All I Want, een nummer dat dateert uit de tijd dat de zangeres nog snel kon schakelen naar ijzingwekkend hoge uitschieters. Wainwright komt bijna adem tekort, maar zingt spatzuiver en is zichtbaar opgelucht de eerste horde te hebben genomen.

Daarbij heeft hij als zanger ook gewonnen. Afgezien van zijn grote kwaliteiten als songwriter, is Wainwright altijd een vocalist geweest met een sterke sonore stem. Eentje die met zijn voordracht een zaal in een warme gelijkmatige gloed kan zetten. Volume? Check. Helderheid? Check. Expressie? Mwah. Wie niets met Wainwright heeft, noemt zijn vocale gelijkmatigheid saai.

Maar als de zanger in Rameaus aria Tristes apprêts teder behulpzaam wordt opgetild door strijkers, blijkt ook hoe mooi hij zacht kan zingen. Zijn versie van Kate McGarrigles Go Leave knaagt aan je hart als hij breekbaar maar gedecideerd zingt 'Go leave, she is much stronger'. Temeer als je beseft dat Rufus moeder het nummer voor zijn vader schreef.

De donkere sluier van liedjes over de dood en hartzeer wordt slechts nu en dan opgelicht. In Gay Messiah bijvoorbeeld, als Wainwrights akoestische gitaar kamerbreed walst met de strijkers van Sinfonietta. Maar pas met de afsluiter Excursion à Venise - violen bespeeld als ukelele - lost de somberte helemaal op. De toegift, Port Of Amsterdam, zingt hij weer net iets te schools om de brutale bravoure van Brel te evenaren. Kleinigheid. Wainwright doet met All I Want zijn invloeden op de beste manier recht. Door zijn oprechte liefde te tonen.

_{Rufus Wainwright en Amsterdam Sinfonietta toeren tot 17 januari door het hele land met All I Want.}